Yazar telefona uzanır ve şu cümleleri sarf eder; .
-
Sorun şu ki , ben insanlara değil yalnızca Allah’a yakışan bir kul olmak istiyorum. Onların gittiği yolu takip etseydim şayet onlardan biri olur, böyle şeyleri düşünemiyor ve sorgulayamıyor olurdum. Sadece zevkine bir yaşam süren ve merkezine dünyanın zevkini koyup ve sonrasında ölen insandan daha acınası kim olabilir. Kim kurtaracak onları, dostlarımı, anne yada babalarımı, hayır hiç kimse kurtaramayacak onları. Nasıl yaşadıysa öyle ölüyor olacak insanoğlu, ve nelere doyduysa, ve nelere aç kaldıysa, hepsini bir bir görecekler. Sorun yine şu ki yeterince çabalamıyor insanlar, tek gerçeğin Allah olduğunu bilmelerine rağmen üstelik, kafalarında tam olarak ne olabilir diye düşündüğüm zamanlar oluyor, muhtemelen başka yaşamlarında benzer şeyleri yaşadığını düşünerek kendini teselli edip avutuyorlar. Ama hayır, onlar gerçekte düşünmekten korkuyorlardı, çünkü gerçekten düşünmesini bilen için bu dünya beş para etmez niteliktedir. Buralarda birseylere sahip olabilmenin gerçekte hiç bir zaman mümkün olmadığını ancak öldüklerinde ve mülklerini ve sahip oldukları herşeyi diğer tarafa goturemedikleri zaman anlayacaklar. Çok az şükrediliyor her şey için, bir damla suyun bile ciddi anlamda önemi var oysaki, ama hayır gözleri kapalı, ve kulakları sağır çoğunun, bakmadan ve duymadan kolaya kaçtıkları yolda umutsuzca ilerleyecekler. Sonları ne acı, keşke birden fazla şeyi biliyor olsalardı...
-
Ve sonrasında yazar telefonu kapatarak, bulunduğu yerden uzaklaşır...
-
Yazan-Edibe Toğaç
_Kısa Kısa-