Aslında o kadar yalnızız ki etrafımızda var olduğunu sandığımız inandığımız her şey yalnızca bir illüzyondan ibaret. Zira yaşadığımız çağdaki sosyal ilişkilerin hepsi menfaatler ve beklentiler üzerine kurulmuş durumda ; menfaatin bittiği yerde akrabalık , arkadaşlık , dostluk, evlilik bütün bağlar sabun köpüğü gibi ortadan kayboluyor.
Varlıklar içindeki yokluk ve boşluklar zamanla sizi kendinizle baş başa kalmaya zorluyor. Zira milyonlarca insanın yaşadığı o renkli şaşalı şehirler adeta yasayan ölülerin dolaştığı devasa mezarlıklara dönmekte.
Sosyologların dediği "insan sosyal bir varlıktır " tabiri
Etik ve ruhsal hiç bir değeri olmayan maddi gücün ve paranın esiri olmuş yalnızca kendi egosu için yaşayan ve tek gayesi tüketim olan bir canlı türünü mü kast ediyor. Sosyallik ne verirsem ne alırım hesabımıdır?
Yoksa kendi maddi çıkarlarını kaybetmemek için , yanındaki insana zulüm edilmesine ses çıkarmayıp arkadan zalime alkış tutmak mi?
Sevginin saygının adaletin eşitliğin dürüstlüğün bilginin paylaşımın olmadığı bir toplumda zaten yapayalnız değil miyiz.?