Eskiden resimler taşa çizlirmiş, sevi ile, sevi için, sevi olurmuş. Kime çizildiği, neyi ifade ettiği bilinirmiş. Yorumlar hep bir ağızdan çıkmış gibi bir olurmuş. Şimdiki resimler gibi renki değilmiş, göz de almazmış, ama yalınmış, açıkmış.

Eskiden şiirler yüreğe yazılırmış, aşk ile, aşk için, ve aşk olurmuş. Yanan yürekte koru kalır dumanını yel alır gitmesi gereken yere götürürmüş. Kime yazıldığı bilinirmiş, korkusuz ve samimymiş.

Eskiden sözler de yüze söylenirmiş, yada söylenir yele verilirmiş, yel de alır götürür sahibine teslim edermiş.

Eskiden aşklar yüreğe kazınırmış, kanatırmış, yakarmış, açıtırmış, ne kadar acıtsa da vazgeçilmez bir tatlılığı varmış. Ve aşklar için gözel sözler söylenirmiş.

Şimdi mi? ne resimler seviyi, ne şiirler aşkı, nede sözler sevdayı anlatıyor. Bilemiyorum ama, ben bunu tüfengin icad oluşuna bağlıyorum. Demişya Köroğlu "tüfenek icat oldu mertlik bozuldu" bozulan mertlikten şiirde, sanatta, sözde nasibini almış gibi geliyor bana.

Rüstem Bingöl