İTİRAF ve PİŞMANLIK
“Açılım” sürecinin Türkiye’nin gündemine girdiği yıllardan 2009 yılıydı. PKK sempatizanı olan ve aynı zamanda Ankara’da bar işletmeciliği de yapan Kürt Kökenli bir arkadaş ve diğer iki arkadaş bir masanın etrafında toplanmış tartışıyorduk. Tartışma epeyce uzayınca Kürt Kökenli arkadaşın, “akşam bizim barda bir araya gelelim de sohbet edelim, kafaları çekelim” teklifini hepimiz kabul etmiştik.
Akşam, arkadaşın barında yine bir araya gelmiştik. Sohbetimiz esnasında, Kürt Kökenli arkadaş, bir gençlik hatırasını ve “açılım süreci” hakkındaki görüşlerini dile getirirken çok önemli bir gerçeği dile getirmişti:
— Ben dedi, “ODTÜ de okudum. Öğrencilik yıllarımda derslere en son girmeye çalışırdım. Neden, diyecek olursanız? Türkiye Cumhuriyeti Devletine (o kendince kısaca TC diyordu.) zarar vermek için: tuvaletlerdeki bütün çeşmeleri açıyor, suların boşa akmasını sağlıyordum; fırsat buldukça da tuvaletlerde bulunan fayans, lavabo, klozet gibi ne varsa zarar vermek için kırmaya çalışıyordum.”
Arkadaşın bu itirafı dikkat çekiciydi, hepimizin ağzı açık kalmıştı. Bu gün yaşadığı hayata ilişkin düşünceleri ise daha da farklıydı:
— Bu gün evde beni bekleyen bir karım ve üç çocuğum var. Eğer o gün gençlik hevesiyle veya PKK’nın propagandalarına kanarak TC’ye (Türkiye Cumhuriyeti Devletine) bu zararı vermeseydik, bu gün benim bu bardaki gelirim de artacaktı, ben ve benim gibiler veya herkes evlerine daha fazla ekmek götürebilecekti; devletimizin de imkânları ve gücü bundan daha iyi olacaktı. Ne kadar yanlış yaptığımızı şimdi daha iyi anlayabiliyorum.
Dediğinde pişmanlığını yüzünden okuduğumuz gibi, sözleriyle de pişmanlığını dile getiriyordu. Bununla da kalmamış:
— Benim elime şimdi kim bir silah tutuşturursa, ilk yapacağım iş: döner, ilk tetiği bana silahı verene çekerim.
Bir atasözü aklıma gelmişti, “Zararın neresinden dönersen kardır!”
Son bir not: Öğrenme metotları içerisinde en pahalı yöntem, “Yaşayarak öğrenme modelidir.”