Bir kaç cümleyi düzeltelim ki
kimseler bize gülmesin
yorgunluğu her imlayla anlatamadığımız için
Kusurla kalın.

hıncımın nesini ele almalıydım. Soğuta bilmek için inancını ?

asıl olan, hıncımın inançlarına inanmaya başladığım o yıllara dayanıyor ama yaptırımlarını anlatacak güçte olduğumu da söylemek biraz zor.

Aksamam, harflerimi de kendimle aksatmam bu yüzdendir belki de..geçen ayın ilk bahara benzer gününde topuklarına zülm eden bir ayakkabıyı hiçe sayarsak hiçbir ağrım sızım yoktu

Yolun ucunu kendine çevirip durmak , hatta mecazı incitip tamamen kendine yürümeyi, kendindeki çukurları, yol ayrımlarını, kazasını, belasını sindirip topuk ağrısına durmak?
Bu tam ne biliyor musun

öncesinde, tahmini bir gün eğimine bağlanıp. fikirlerimin suyuna hikayemin geçmişini
bandırıp, kendimin gerisine koşmaktı

Saatlerin bu kadar yakından çınladığ, zar kopuğu,çan yongası diye adlandırmalarla büyüyüp, küçülen zaman aralıklarının hiçbirinde adımın yansımaması gün soluklarına
sence de tuhaf değil mi

ama bir suyun diğer yakasından tutup bağışlamam lazım kendimi dedim
yoksa, oydu buydu derken yeniden yenileyerek kendimi bağışlamaya fırsatımız olmayacak diye korkuyordum

kendi birikintilerimden taşmayalı çok fazla olmamışken, daha onca yorgun cümleyi nasıl silerim yüzümden diye aynaları siyaha boyayan bir ülke gibi karardım.

Kendime hıncımın iplerini bağlayıp bağcımdan koptum ilk
ama rüzgarın inancına sığındığımı da hatırlıyorum..
yoksa, ölmek fikri nereden nasıl olurda konuşlandırabildi ki kendini içime

İşin aslı
Ağzının içine içine gülerken dayanamayıp kahkaha atan aptalın selamı ile yazıyorum bu cümleleri!

Şahın eteğinden öpmek ister misin? dedi inancımın hırsı. Sonradan nasıl bu kadar savruldum ve bunca inanca hala nasıl boyun büküyorum diye, telkin kusuru ,yarım ağız, tok sözünden kalkarak aslında ben hükümdarıydım da inancımın, eteğinden düşürdü beni hıncım
burda

yüzleri hıncına kast edip dönerken. yorgun bir kabileden geçiyordum.
inancından düşünce cümle, anlamsız bir bağrışmanın temennisi olarak sunuluyordum aşk’a
onca duraktan sonra
Hıncımı inancıma bağlayıp bağırdığım bir sancıya dönüştüm de biraz ölebildim

farkındayım.






Ş i m o

Sinan Şeker