Herkesin bir dünyası
vardı.
Alacalıda olsa,
yetiyordu demek ki
avunmaya,
bir lokma ekmek
peşinde koşarken.
Ya sevgi?
Yalnızlığın en son
raddesi...
Bakıyorumda,
en çok korku hakim
insanlarda.
Konuşmuyor hiç kimse.
Saklanmışlar adeta,
can telâşından.
Yada şu meşhur lâf.
’Yapacak bir şey yok’
Evveliyatı köle zihniyetin kararıydı
her zaman.
Hakkını savunmak
yerine bırakmak...
Aklını kullanmayanların
üzerine kaç asırdır
yağıyor bu pislik !!!
Yağacakta daha böyle giderse.
Boş kovan gibi yaşamak?
Oysa,
hayat amellerin(işlerin)
doğru yapıldığı zaman,
verilecek ödülün
sebebi !
Hiç bir şeyin tadı yok
artık.
Kendinden bile bezmiş yığınlar ve
bizden daha yaşlı bir
gençlik.
Mücadeleye gerek
duymayan.
Hani umudumuzdu
onlar ?
Böyle gitmedi hiç.
Tarihte kayıtları belli
araştırana.
Ben,
ibretle tekrarını yaşıyorum sanki.
Sonuçta kötülüğün
malup olacağına
tüm kalbimle inanarak !
Sevgi;
her şeyin temeliyse...
____________________
TC Nigar Güler.