Bir bahar kızıllığında yazılmış veya güneşin tepede olduğu esnada kağıda dökülmüş şiirler vardır. Ortam fark eder mi demeyin. İnsan öyle bir yerde yazıyor ki şairane kütüphanelerin, bahar kızılının, güneşli havaların utanası geliyor. Çocuk Ruhlar adlı şiirimi bir otobüste yazmıştım. Işıklarda su satmaya çalışan o minik ellerin şiirlerde mutlaka hatIrı olduğunu hissettim. Madem hayatlarına dikte etmemiş mutluluk, madem gerçek hayatta, hayallerine ulaşmamış o çocuklar, şiirde buluşsun düşleri dedim. Bütün çocuklar benim şiirimde hediyelerini alsın. Yarından beklentilerini bu mısralarda bulsunlar.
Çocuk deyip geçmeyin. Hayat kavgasını en iyi bilen onlardır. Yeryüzünde, toprakta kaç sene bulundukları iki elin parmak sayısını geçmez belki de. Onun için daha taze ve temizken başlar onların rüyaları ve kavgaları. Kimi o yaşlarda çalışır; kimi ailesi ile beraber sıcak bir yuvada yaşar. Kimisi bir ekmek parçasıyla mutlu olur; kimisi de sarı, sırma saçlı konuşan oyuncak bebeğiyle meşgul olur bu eşit verilmemiş hayatta.
Eşit verilmeyebilir hayat. Seçim yapamamış olabilir bu çocuklar fakat mutlu olmaları, gelecek adına umutla düşünmeleri onların bir seçimi değil hakları olmalı. Her çocuk mutluluğu hak ediyor çünkü. Sevgiyi, yarını, emeği ve ekmeği hissetmeli çocuklar.
Boşuna denilmiyor belki ’’ Dünyayı Çocuklar Yönetsin! ’’ diye. Bütün çocukları alsak hepsine hissettiklerini ve aklından geçirdikleri düşünceleri sorsak ortamın renkliliğini hayal edebiliyor musunuz? En güzel ve samimi duygular, temiz ve barış kokan hisler, en yaratıcı fikirler çocuklardan çıkıyor çünkü onların kalbi ve aklı hala temiz hala saftır.
Ve en önemlisi çocuk ruhlar... Çocukluğunu, mutluluğunu, hayallerini ve kavgasını bu karamsar dünyaya karşı unutmamış; yarını dört gözle bekleyen ve hayallerine sıkıca bağlanmış temiz ve saf düşünceler... İşte bunlardır gelecek. BU ÇOCUK RUHU KAYBETMEMİŞ GÜZEL İNSANLAR, LÜTFEN O GÜZEL ATLARA BİNİP GİTMEYİN.