Öyle yorgunum ki anne!
Öyle beden yorgunluğu değil bu benimki,
Ruhum yorgun ruhum yaralı.
Her yanım bıçak yarası,
Çok canım acıyor anne!
Canım dediysem öyle gözle görülmüyor.
Canımın içi kanıyor, kalbime batıyor anne!
Yaralarım kabuk bağlamıyor.
Hiç biri iyileşmiyor hiç kimse iyi etmiyor.
Ah be anne bi bilsen kızının içi yangın yeri.
İbrahim’ i yakmayan ateş beni dağlıyor.
İsrafil Sur’a ha üfledi ha üfleyecek..
Araf’tayım şimdi,
Bilinmezliklerde..
Ama yine de daha Yıkılmadım anne!
Sadece yorgunum.
Sırtımda ki acılar ağır geliyor,
Yaşamak külfet oluyor bazen.
Öyle yorgunum ki;
İçimde ki fırtınaya direnemiyorum.
Acılarımı, tüm bıçak yaralarımı sana emanet etsem diyorum.
İyileştir istemiyorum anne!
Sadece dinlenmek istiyorum...
Sonra kaldığım yerden devam etmek!
Gülümsemek bazen de surat asmak.
Ama gene de anlatmamak..
Yalnız ben bilsem.
Yalnız ben silsem içime akan gözyaşlarımı.
O acılar benim anne o yaralar benim.
Canımı kanatsa da onlar benim.