Eskiden; "Para ile imanın kimde olduğunu ancak Allah bilir!", diye bir söz vardı.
Bu sözün ardında yatan ise; parası olanın kimseye kibirlilik taslamamasından, hava atar tarzda davranmamasından kaynaklanırdı ki; parası olmayan incinip ağrınmasın, üzülmesin!
İnsanlar ibadetlerini evinin en kuytu, en sessiz köşesinde yaparlardı. Zira, Allah, böyle olmasını uygun görür düşüncesi, kuytu bir köşede kıldığınız namazda Allah ile birebir baş başa kalıp huzur içinde ibadet ettiğinizde Allah ile muhabbetinizin daha sağlıklı olacağı düşüncesi hakimdi.
Dinimizin temelinde gösterişten uzak olmak var. Ancak, parası olan parasının havasını atar, bir masada yemek yiyen yediği yemeğin havasını atar(Eskiden bize yemekte ne yediğinizi orada burada söylemeyin, yiyen var yiyemeyen var canları çeker yazık diye tembih edilirdi.), arabası olan bangır bangır müziği açıp arabasının cakasını satar, yapılan ibadetler gösteriş için yapılıyor gibi duygular uyandırır ise nerede kaldı Dinimizin özüne sadık kalmak, nerede..
Her şeyin gösterişten ibaret olduğu duygusunun yaratıldığı bir dünyada samimiyet aramak, gerçeklik aramak, insanın karşısından sıcak bir yaklaşım beklemesi ne kadar da hayalci bir beklenti haline dönüşüverdi günümüzde..
En güzel duygularımız, özlemlerimiz halinde yüreğimizi burkacak anlaşılan gitgitde zaman içinde. Samimiyet, masumiyet, insanların hırslarına, gösteriş meraklarına galip gelir de eski günlerin o insan kokan-insanlık kokan güzelliklerine geri döneriz inşallah bir an önce.
Aksi takdirde, en başta kendimiz hırslarımızın içinde boğulup gideceğiz acımasız bir şekilde kendi ellerimizle....

Perihan METİN