Yeryüzünde bir zaman, bir yer olsa. Irk yok, sınır yok. Dalganan tek bir bayrak var; bembeyaz. Hiç bir insanın kanı yok, günahı yok lekesi yok. Sevginin saflığı yayılmış sadece. Öyle bir zamana gitsek, facebook, twitter, televizyon, telefon, internet, işid, pkk, kin, nefret, öfke, terör, hırsızlık, bomba, silah, savaş, kavga, hiç biri icat edilmemiş daha. Kimse kimseden üstün sanmıyor kendini. Biri aç biri tok, biri mutlu diğeri umutsuz yaşamıyor. İnsanların gözleri bedenleri değil, ruhları görüyor sadece. Bütün niyetler şeffaf. Önyargı bile yok. Kimse kimseyi kırmıyor, kıramıyor...

Gidebilsek oraya herkes mutlu olmaz mıydı?

Var mı öyle bir yer, zaman peki?
Yok...

Keşke dünyaya geldiğimizde başkalarının kurduğı bir dünya içinde kendimize dünya şekillendirmek yerine, kendi istediğimiz dünyayı hepsinden ayrı tutarak şekillendirebilseydik.

Sistemlerin içinde pranga beğenip onu özgürlük bilmeseydik.

Ademoğlu kardeşini öldürmeyi icat ettiği günden beri topraklara kan içirmeyi güç bildik. Ölüm bizi hep güçsüz ve çaresiz bıraktı oysa. Akıllanmadık.

Kısacık ömrümüzün kırkta birini mutlu geçirebilmek için, otuzdokuzunu hırsla geçirdik.

Mutlu olmadık, yorulduğumuzla öldüğümüzle kaldık. Aramızdan en cesur olanları bu kısır döngüyü, çarkı durdurmak istediler, tutunup can havliyle asıldılar ama tersine dönderemediler hiç. Canlarını bu çemberin altında sıkışıp kalarak verdiler.

Bu hırsın kurbanları bitmek bilmedi.
Bitmeyecek de.

Biz tek yürek barış türküleri söylesek bile, bizi bağrımızın ortasından vuracak yüreksizler hep olacak...

İnsanlığın, dünyanın kaderi bu belki de.
Çare?
Bunun sonu yok.

Fakat ışığı karanlığı korkutacak kadar büyütmeliyiz, önce içimizde. Karanlığı kovalayıp ışığa çeviremeyiz çünkü.
Yangını yangınla söndüremediğimiz gibi.

O kadar alıştık ki dünyanın çamuruna pisliğine, herkes günlerini mutlu geçirebilme telaşında unutmayı seçti. Ne toplarsak kar diyerek eteğini açıp, gözlerini kapattı.

Halbuki temiz yaşamak vardı. Hakkı yaşamak vardı. Acı da olsa, hissetmek vardı. Varlığımızın bir anlamı olsun istiyorsak eğer, sahte bir mutluluğu temiz bir vicdana değişebilmeliyiz...

O halde vazgeçme!
Işığını koru, dimdik tut
Karanığı korkut.

✒T.Y.