Bugun her aptal aşık gibi yaptım... Yüreğimin sesini duymamazlıktan geldim...Bu büyük aptallıktı yüreğimi yerinden sökmem gerektiğini hala anlayamamıştım... Bu devirde insanlar o kadar gereksiz şeylere kulak asar oldu ki... Hangisinin yürek sesi olduğunu fark ettiğini anladığında... Farklı olanı hiçe saydığı gibi... Bu sesi de hiçe sayar oldu... Artık hiçsizler için de’ hiçli bir ses’ vardı... Bu ses adeta mantığı susturup, yüreği konuşturuyordu... Ve yürek konuşmaya başlayınca herşey daha mantığa bürünüyordu... Yürek, başka yüreğe dokununca bu dokunuş fiziksellikten uzaktı... Çekim kuvveti’nin varlığı, fizik kurallarını alt üst edecek kadar gerçekti... İki ayrı yürek bir yüreğe dönüşüyordu...Bu Yüreğin varlığının tecellisiydi... Gerisi artık, üste kalan dokunuş süsleriydi...

Serkan Kara