SÜRMELİ DÜNYA

Türk Edebiyatımızın “edeb” penceresinden edepli hislerle baktım şiire. Hüzün limanında nefeslendi buğulu gözlerim, yandı tutuştu gönül yağmurum. Kar taneleri sağanak sağanak düştü yürek çınarıma. Edep penceresinde ritim tuttu kalp atışlarım. Bir rüyadaydık aslında. Güya dünyalık bir hava, sürmeli dünyada sürme çekti parlayan gözlere. Yalan dünyaydı belki ama gerçekleri bulun o hâlde. Oyuncağı elinden alınan çocuk misali saflığı çalınır oldu çocukların. Alıntı yollarla (ç)alıntı eserler çoğaldı çalıp çırpan şiir dizelerinde. Sobeledi hayat birilerini, saklambaç sindi çocukluğa. Sonbahar ömründeydi zaman.
Kaşı, gözü sürmeli bir dünya işte. Gelip geçici de olsa süsleyip püsleyip kendine çeker bizleri. Hiç ölmeyecekmiş gibi dünya aşkıyla yanıp tutuşanlar olur. Çok makyaj yapıp süslenen bir bayan nasıl ki dikkat çekiyorsa fâni dünya da aynısıdır. Sürmeli, edalı, süslü, albenili hâliyle herkesi kendine cezp ettirir. Divan edebiyatı şiirleri de süslü, ağdalı dildedir. Sevgilinin kirpikleri ok, yanağı ayva tüyü, dudakları kiraz, gözleri badem, boyu servi, elleri pamuk olur âşığın gözünde. Âşık ile mâşuk bir olur edebî iklimde, gözlere sürme çekilir şiir tüterken. Sürmeli dünyada kaşı gözü sürmeliler boy gösterir, bir şiirde yolcu olur tüm sevgililer.