Tarifsiz duygular içindeyim bugün..Daha dün kucağına alsana yoruldum anne diye ağlayan oğlumla birlikte üniversiteleri dolaştık.Yapacağı seçimde ona yardımı olsun diye.Işıl ışıldı gözleri..Etrafta dolaşan bir sürü genç vardı.Yemyeşil bir kampüs...Bambaşka bir dünya vardı...O neler düşündü,aklından neler geçirdi bilmiyorum.Ama ben içimden hep ne çabuk büyüdün kuzum ,canım oğlum diye geçirdim.
Yavru kuşum yuvadan uçmaya hazırlanıyordu. Bense sadece izleyebilecektim.Ne yapar,ne yer,aç kalır mı,ihanete uğrar mı,üzülür mü diye düşündüm.Ve birden onu gördüm.Elinde siyah bir baston kütüphaneyi arayan görme engelli o çocuğu gördüm.Bambaşka bir şeyler yaşadım o kısa zaman zarfında.Onun annesini düşündüm.Nasıl yolladı ki oğlunu buralara? O çocuk nasıl baş etti ki bunca engelle ve hayatla? Ona yönelip kütüphaneyi tarif etmeye çalışan oğlumu gördüm sonra.Tabeladan okuyup anlatıyordu.Ve çocuk gülümsüyordu..Bizim okulu görmeye geldiğimizi duyunca.göremediği okul için gelişimize gülümsüyordu.Utandım kendimden,böylesi kolay ve basit yaşadığımız bir hayatı zor sanıp düşündüklerime kızdım.Oğlum koşabiliyor,görebiliyor,konuşabiliyordu ve ben zorluktan bahsediyordum.
Uç benim yavru kuşum..Yağmur yüreklim..Güneş yüzlü oğlum..Allah’ın sana sunduğu lütüflara şükrederek uç.Kalbindeki tertemiz duyguları,yardım severliği ,iyiliği dünyaya yaymak için uç..Anneciğin seni izlesin yeryüzünden.İyi ki doğurmuşum desin sana baktıkça en derinden...
Beyazmelek/17.07.2018