Bahar insanı adeta yaşamaya zorlarken,ben yorulduğumu adeta tükendiğimi hissediyorum.Hayallerim yok.Umutlarımsa hiç olmadı.Kendi ellerimle kendi katliamımı hazırlıyorum.Yıllanmış bir kan davası güdüyorum kendimle.AŞK böylesi bir okuldan mezun olamamanın bütün acılarını,iliklerimde her dem hissediyorum.Ağıtsız ölüm,kefensiz ceset,isimsiz mezar gibi yaşamdışı fantaziler besliyorum.Çorak yüreğimin tam ortasında,intihar özeleştirinin en dürüst biçimidir sözleri ne kadar kulaklarımdan gitmesede yaşama zevki bir yerlerimden yakalıyor beni.Sizce beni tutan nedir.Yeniden boy verecek çiçekler mi şu çorak gönlümde.Yoksa bedelini ödemediğim bir şeylermi takılı kaldı ayaklarıma.Geçmişimle tüm köprülerimi yıkıyorum,içim acımadan pişmanlık duymadan.Kimi zaman bir kadın eli okşuyor saçımı.Ama asla annem gibi değil.Bir kadın olmalı diyorum hayatımda.Ama diğer kadında ölmeli yüreğimde.En çok korkularım korkutuyor beni.Oysa yaşadığım korku yaşayacağımın kat be kat fazlası oluyor.Bir elim tetikte diğeri pencerenin perdesinde.hala mı diyorum kendi kendime hala mı döneceğine inancın var.hiçbişey olmamış gibi tutabiecekmisin ellerini.Hala için için oluşların sürecek mi onun sana bakan gözlerinin yıkıcı esaretinde.Uyumak istiyoum ve hiç uyanmamak.