Hasta odası kalabalıktı. Bir grup doktor yatak ayakucunda dikilmiş, kendi aralarında fısıldaşıyordu. Erkek hasta yattığı yerde olup biteni anlamaya çalışıyor, şaşkın bakışları doktordan doktora sanki mekik dokuyordu. Kapı açıldı. İçeri hızla bıçkın bir delikanlı girdi. Silahını belinden çekip yatağa doğrulttu.“Mahmuttt!” Doktorlar panikle saha sola kaçıştı. Hasta doğruldu. Neredeyse yatak başlığına yapışmıştı. Delikanlı namluyu adamın alnına nişan almış kolu sarsılmadan iki adımda şakağına dayadı. Adamın soluğu kesildi. Gözlerini sıkmış, boncuk boncuk terliyordu. Delikanlının yüzünde nefret okunmaktaydı. “Aç gözlerini şerefsiz. Babamı öldürürken nasıl açtıysan öyle aç!” Kekeleyerek “Ben Mahmut değilim.”


Arabanın kapısı açıldı. Delikanlı şoför yanına oturdu. Öfkeyle bağıra bağıra paneli yumrukladı. Durdu. Şoföre baktı. “Orada değildi.” Kendinden emin bir sesle “Aslanım, ne demek orada değildi! Daha dün ambulansla getirdiler. Sorduk soruşturduk.” Delikanlı avuçlarını başının iki yanına dayamış, bir sağa bir sola sallanıyor, başını her cama vuruşunda tekrarlıyordu. “Hafıza kaybı yaşıyormuş.”