Sana artık yazmayacağım. Bundan önce yazdıklarımın kıymetini bil. Sayfalar dolusu seni işledim. Bir gün raflarda satmaya çalışırsam, sadece seni satacağım bil. Ki adamakıllı sevdim seni, sen giderken de hiç aksi bir adam olmadım, zorluk çıkarmadım sana, bilirsin. Güle oynaya girdiğin gönül kapımdan, koşa, coşa çıktın ak pak bir sevdayla, hayırlı olsun.
Ne çok sevmişim seni meğer şimdi şimdi anlıyorum. Senin için yaptıklarımı elinin tersiyle itip giderken yine de sevmişim ve kıymet vermişim senli her şeye… Kırılma diye ne yapılması gerekiyorsa bir fazlasını yapmışım, üstelik sen ne sevdaya, ne aşka bir kıymet vermezken. Sahi mutlu musun? Ağlıyor musun şimdi geceleri hasretimi çekerek. O doyamadığın ellerimden uzakta, kokusuyla sarhoş olduğun tenimden habersiz. Ben artık her gece sensizliği aldatıyorum. Bilirsin sen varken ar saymıştım her şeyi… Oysa sen “çoğul sevdalar yaşıyorum” sanırdın beni, bense her zerremde yaşıyordum seni… Mutlu musun gerçekten? Sensiz nefes alamam dememe rağmen ardına bakmadan, o muhteşem yıkıntıya göz atmadan, bir zaferin mimarı gibi göğsünü gere gere gidişin aklımda hala… Benim içim dışım bir. Özüm sözüm bir. Dün ne söyledimse yine aynısını söylüyorum ve hala sadece seni yaşıyorum. Girdiğim tüm bedenlerde senden bir iz aramam bundan. Birinin nefesi, bir diğerinin kokusu, bakışı belki bir başkasının… Ne zaman bir şizofren gibi aklıma düştüyse, beni aldattığın geceler boyu. Sabahında bir başkasının koynunda gözlerimi dünyaya açtım.
Şimdi sen bilmediğim bir kentin oksijeniyle soluyorsun. Ben bildiğin o kentte nefes alamıyorum. Nefesim demiştim sana, soluğumu dizip boğazıma, ardına bakmadan gittiğin gün hala hatırımda. Başın sağ olsun sevgili! Sana müptela bir aşkı öldürdün…