Seni içimde tamamen bitirdim, artık hayatımda hiç bir şeyin kalmadı, ne nefesin, ne gölgen, ne sözlerin, ne yüzün, ne kokun kalmadı dediğimde. Kendini ansızın hayatıma sokmayı nasıl başarıyorsun anlamıyorum. İşte bu adamakıllı bir ayrılık dediğimde apansız beliriyorsun karşımda. Tam seni öldürmek üzereyken bir anda canhıraş bir hamle ile yeniden yüreğimde filizlenmeye çalışma gayretini ve bu zamansız zaman yiyişine anlam yükleyemiyorum.

Artık bittiğine inanmak için inançlarıma sığındığım demlerimde, bütün inançlarımı alt üst edip, hayatımın değişmiş yolunu kendine çevirme hakkını nereden buluyorsun anlamıyorum. Her gidişinden sonra, daha ayrılığın hakkını tam anlamıyla verememişken, bir anda bir gölge gibi yanımda nasıl oluyor da bitiveriyorsun. Biliyorum, vicdanın kaldırmıyor daha fazla, günden güne artan yükün seni ezdikçe bana sürüklüyor, ben olmasam da duygularım hep seninle olduğundan, her fırsatta soluğu bende alıyorsun. Biliyorsun ki ardına kadar açık bir kapı hep senin girmeni bekliyor. Bunu bildiğin için belki de bu kadar hoyrat davranıyorsun. Sırf bu yüzden bu kadar rahat girip çıkıyorsun yalama olmuş bu kalpten. Gitmelerine ardın sıra bakakalışım, dur gitme diyemeyişim, bende bitmen gerektiğine inandığımdandı. Susuyordum oysa sen gurur yapıp sesimi kestiğimi sanıyordun. Öyle değildi aslında, yine bir soluk kaybolup gideceğini biliyordum. Ama bu kez gelmeyeceğine inanmak için, gurur yapıp senin; "sana dönmek yok" diyeceğinin özlemiyle sarılıyordum sensizliğe sıkı sıkıya.

Sen pişmansın biliyorum. Ben zaten pişmanlık denizinde sürükleniyorum. Artık nereye gittiğimi bilmeden, yolculuğun tam ortasında kendimi saldım alabildiğine. Nereye gittiğimin bir önemi de yok zaten, uzun süre başaramıyorum sensizliği evet kabul ediyorum. Ama bu işkence ömür boyu süremez. Tepeden tırnağa bir başka hayata mahkûm olmuş birisin. Uykularımı bile kirletmek istemiyorum artık seninle.