Ben Seni hayatın en bende olmadığı,en sessiz,en kimsesiz anında sevmiştim. Kızmıştım kendime seni bensizlikte sevmek bencilce gelmişti yüreğime. Oysa var olma sebebimdin, sevme sebebim,nefes alışım,verişim...
Bense bunların çoğu zaman farkında olamıyordum bile.Unutuyordum,etrafımdaki yalanlara kanıp en gerçeğimi Seni unutuveriyordum. Hatırlamakla unutmak sevdalanmıştı ya birgün; hani hiç vazgeçememişlerdi ya birbirlerinden...Benim sevdam onlarınki kadar olamamış ki bazen Seni en sevdiğimi ihmal edebiliyordum.
Etrafımda bunca olup bitene yine sessiz çığlıklarımla karşılık veriyordum.Ben susuyordum da ya beni benden alanlar onlar seslerini gittikçe daha da yükseltiyorlardı.Onların altında ezilmek düşmüştü benim payıma.Oysaki ne güzel olurdu ’yetmedi mi?’ diye haykırmak, o gücü bulsaydım hiç durmaz sesim kısılıncaya kadar, yüreğim deli dalgalardan kurtulup durgun sularda yüzene kadar haykırırdım.
Bunca yokluğun,acının etrafında dört dönen yüreğim yine Senle nefes alıyordu. Ben etrafıma, en yakınıma yüreğimdekileri anlatamazken,açamazken gönül sızımı ’Sen biliyorsun,Sen anlarsın’ demek hem bana hemde yüreğime ne kadar da kafi geliyordu.
Hiçbirşey yetmezken beni tamamlamaya Senin yalnızca adın yetiyordu.Bütün bunlardan güç alıyordum ve inanki herşeye deva oluyordun...