Bir ekmeği sararım gazete kağıdına,
Kokusunu çekerim sıcacık... Bir buğu birikir sonra gözlerimi yakar bu samimi koku, ve aklıma gelir tüm sevdiklerim.
Sorarım kendime sonra ve hiç akıl karı değil diye düşünürüm. Ben bu dünyaya sevgimi nasıl emanet ederim? Kaybolan bir ekmeğin sıcağını bile bana geri getirmeyecek şu dünyaya nasıl güvenirim?
Saklıyor insan hep içinde sevda yaralarını.
Kime dokunsan kalbi dolup taşmış, dayanamaz kimse kalp yaralarına. Susmak nereye kadar sürebilirse, sancılara sabır da oraya kadar gider. İnsanı bağırtır çünkü yürek yangını. Ama bu yangını herkes çekmez. Çekenler bilir ve anlar deliren her akıllıyı... Akıllıların yaşamaya korktuğu bir dünya burası. Delirenler bahane üretmez. Akıllıların bahaneleri çoktur. Ve akıllı kalabilenler gerçek bir muhabbeti de taşıyamazlar. Zordur bir yüreği taşımak... Herkes taşıyamaz a benim cânım. Cân dediğin bile delirmeye yanaşmıyorsa bekleme bir şey. Sende sıkılmayı, sende ağlamayı, sende kaybolmayı göze alamıyorsa deli değildir o. Bahane üretir sana sürekli... Sen akıllıya gül geç, akıllıların sana gülüp geçtikler gibi. Bir gün delirince anlayacakalar nasılsa... Hatırla, bir zamanlar sen de “deli işte” demiştin...
Ah, deli demeye dili dönmeyenler delirdi şimdi. Deliyim ben, bahane üretmiyorum. Bahaneye sırtımı dönüyorum. Seviyorsam, kim olursa, sevdiğimi söylüyorum. Sevgi bahaneye kurban giderse, kıyameti bekleme! Kıyamet senin yüreğinde kopmuş demektir zaten. Sevgisini söyleyemeyen cimri bir ukala olmuşsun demektir. Sakın bahane üretme! Bahanelerin özrü yoktur çünkü...

Zeynep Zuhal Kılınç