Sapla gönlüne sabit kancayı yapacak bir şey bulamadığında. Çek kendini en rahat hissettiğin karanlık köşeye. Merak etme karanlıkta kimse göremez ağlayabilirsin istediğin kadar. Karanlıkta karanlığa o kadar çok odaklanmışsın ki sanki karanlığa nasıl gittiğini unutmanın yanı sıra karanlığın içinden çıkmayı da unutmuşsun. Karanlığın girdabında kaybolduğunu hissettiğin an kaybolmuşsundur. Sakın paniğe kapılma! Tadını çıkarmaya bak, karanlık seni bulmadı sen onu buldun. Artık karanlık dünyadasın. Karanlıkta yalnız gözlerinin görebildiği ama kimsenin seni göremediği bir boyut ilerde el sallıyor. Şu soruyu sorabilir miyim sana? Neden böyle bir yer buldun? Yaptıklarının verdiği vicdan mı yaptırdı bunları sana? Yoksa acılarına izini kaybettirmek için mi başka seçeceğin seçenek kalmadı? Her ne yaptıysan bunun farkında olmalısın! Gittiğin yerde yalnızsın. Sen kendine yardım etmeyi bu şekilde buldun. Ve sonsuza dek yaşayacak olanda sensin... Belki hepimiz karanlık dünyanın içindeyiz. Ama bunu fark edemedik. Bunu fark edemememizin bir sebebi olmalı. Neden herkes orada değil!! Yoksa orada olmamalarının sebebi karanlığın onları bize göstermeden içine hapsetmesi mi ?