Bugün bir şey fark ettim. Aslında ta en başında bildiğim bugünde anca kabullenebildiğim bir şeyi. Bizi. Yani ikimizi. Ne zamandır birbirimize olan bağımız kopma noktasına geldi. Hatta birbirimize tahammül edemeyecek kadar gözümüzü nefret bürüdü. Bebek fikri üç yıllık evlilik planımda yoktu. Ama emin ol ki senden daha çok bir çocuğumuz olsun istiyordum. Zamanı gelince tabi…

Sen o zamanı erkene aldın. Ve evliliğimizin ilk yılında nur topu gibi bir oğlumuz oldu. Herkesin hayranlıkla izlediği bir sanat eseriydi oğlumuz. Aşk meyvemiz olan. Ama o meyve dalından koparıldıktan sonra tüm aşkımız daldan düşen meyve üzerinde toplandı. Ve artık yalnızca o vardı.

Aynı evde iki arkadaş gibiydik artık seninle. Olması gerekenler dışında bir hayatın olmadığı, sorumlulukların günden güne arttığı bir ev hayatı. Artık eskisi gibi kendimize vakit ayıramayacağımızı bilecek kadar olgun, o olgunluğu yaşarken tahammül edemeyecek kadar çömez bir hayat sürer olduk. Ve en kötüsü de mutlu bir evlilik yaşamak isterken, sanki kırk yıllık evliymişiz gibi her şey rutinleşmeye başladı.

Ben senin en çok masumiyetine vuruldum. Bana bakarken bir çocuğun yüzüne yansıyan o tarifsiz mutluluğu görüyordum yüzünde. Ben konuşurken pür dikkat beni dinlemeni ne çok özledim bilemezsin! Sahi mümkün mü bu kaseti başa sarmak? Uzmanlara kalırsa mümkün…

Evlilikte tecrübe önemlidir. Ama bu tecrübe yıllanmışlıktan ziyade geçen zaman süresinde yaşadıklarından ne kadar anlam çıkardığına bağlı olarak değişir. Kimi kırk yıl evli olur sanki dün gibi. Kimi de dün evlenmiştir geçen bir gün kırk yıl sürmüş gibi. Ben seninleyken zaman durmasa da lehimize işlesin istiyorum.

Kitaplara olan sevdamı bilirsin. Bir seni birde kitapları ayrı severim. Hele senleyken kitap okumak yok mu? Onu ayrı severim. Ama bakıyorum da son zamanlarda hiç kitap okumuyoruz. Bir kitaptan bir cümle düşüvermiyor içimize. Herkes gibi olmamak için verdiğimiz mücadele de onlardan daha beter bir yol üzerinde seyahat ediyoruz. Zararın neresinden dönersek kardır. Kitaplı günlere geri dönelim istiyorum.

Ne haklı ne de suçlu arıyorum. İkisi de mevcut bizde. Hesap kitaptan sıyrılıyorum! Yalnızca fark ettiğim şeyi bil istiyorum. Bugün gerçekten bir şeyi fark ettim. Bizi. Yani bir ömür aynı yastığa baş koymak için imza atan bizi. Artık daha güzel geçsin istiyorum zaman. Nerede olduğumuzun bir önemi yok. Birlikte olmanın verdiği hazla devam edelim hayatımızın geri kalanına. Satırlarıma son verirken, fark ettiğim güzelliği fark etmen dileğiyle. Seni koşulsuz seven kocan…