ÖYLEYSE…
Ruhlar yaratılıp, “elestü” nidası geldiğinde… Tek yaratıcı ve terbiye edicinin… Ve sığınacak tek limanın “O” olduğunu, kabul etmemiş miydik?
Öyleyse;
O’ndan başka güç aramak… Aslolanı unutup, yarattıklarından medet ummak da niye?
Bedenlere ruh üflendiğinde… Can vücuda yürütüldüğünde… Mevla’nın huzurunda şahitlik yapıp, secde etmemiş miydik?
Öyleyse;
Üç günlük dünya işlerinin görülmesi için kulların önünde eğilmek de niye?
Zelle işleyip Cennetten çıkarıldığında… Gönderildiği Dünya üzerinde savurulduğunda… Bir daha işlememeye söz vermemiş miydik?
Öyleyse;
Hiç ölmeyecek gibi hatalarda ısrar etmek… Tövbe edip tekrar tekrar bozmak da niye?
Habil ile Kabil’in araları açıldığında… Kardeş kıskançlığının zirve yapıp, sonu ölümle bittiğinde… Nifak tohumlarının nelere sebep olduğunu fark etmemiş miydik ?
Öyleyse;
Sevdiklerimizden ve dostlarımızdan köşe bucak kaçmak da niye?
Tufan olup Nuh(a.s) gemisine çağırdığında… Son bir davetle elini uzattığında… Alemlerin sahibinin kudretini anlamamış mıydık?
Öyleyse;
Hem dünyamızı hem ahiretimizi yaşanmaz hale getirmede ısrarcı olmak da niye?
Musa(a.s), ordusuyla denizi yarıp yürüdüğünde… Tüm sihirbazları atl ettiğinde… Kudretin tek kaynağının Allah olduğuna şahit olmamış mıydık?
Öyleyse;
Çağımızın firavunlarının peşinden gitmek de niye?
Kardeşleri Yusuf(a.s)’a tuzak kurduğunda… Babaları Yakup(a.s)’u perişan ettiklerinde… “Ne olursa olsun, kardeştir” deyip affetmemiş miydik?
Öyleyse;
Küçücük kırgınlıklara tahammül edememek de niye?
Zekeriya(a.s)Peygamber, ağaç kovuğuna sığındığında… Kendi kavmince hunharca katledildiğinde… Hakkı söylemenin şehadete götürdüğünü fark etmemiş miydik?
Öyleyse;
Bildiğimiz doğruları söylemekten kaçınmak da niye?
Lut(a.s) Peygamber’in çağrısına kulaklar tıkandığında… Yeryüzü iffetsizliği taşınmaz olup, üstü altına geldiğinde… Cezasının şiddetini görmemiş miydik?
Öyleyse;
İffet ve namussuzluğu hafife alıp, uzaklaşmak da niye?