Hafife almamaliydi kağıdı hele kalemi hiç. Insan dedigin birkac duygu defter dedigin biraz kağıt. Ayinler yazildigindan beri insan kağıt,kâğıt insan.Söz sav dua hepsi kalemin karnindan dogmayi bekler .Ayinden önce ayinden sonra.Besmele yazar gibi sakin huşu icinde kalem .Dünyanın yükü kendi ucunda beklerken.O da bilir
yükünün agirligini atalarindan duyduklarindan.Icini korkmadan dokebilse ...Kac insan biriktirmis kac masal döşemis kac pir dogurmus nicelerini sayfalara gömüp yok etmis kimilerine kac yol ağzı dizmis secmis sevmis kiskanmis unutmuş öldürmüş üflemis öpüp koklamis . Gercekle yalani ayni ipe dolamis.Karasını en cok göğsünde tasiyan çarşaflı bir kadın gibi gizli gizli yürümüş kagitlarda.Gozlerle aşina olana dek saklamis sırlı dualarini.Yalandan sırlarini.Yazmis silinmis yazmis silinmis..Silindikce buyulemis yazdiklarini.Sırlarla dolu sırlara dolu bir bilge olmus sonunda.Onunde acik duran sayfalarin kaleme egilmesi bundandır.Hafife almamali kagidi.Hele kalemi hic...