Paylaşım çağının zirvesindeyiz. Yalnız hem paylaşım hem teknoloji çağının zirvesindeyiz dikkatinizi çekerim. Bir parmak işareti, bir tık - hoop - açılsın kapılar, siteler, birleşsin insanlar, gruplar, sayfalar, kanallar...
Fakat sonunda ağır bir kapının yürek titreten sesinin yankısı kalır geriye, çünkü ardından duyulan çığlıkların sesi atılan korkunç kahkahaları aşamayacak kadar kısıktır. Bayılıyoruz paylaşmaya evet. Özellikle bencilliği, spot ışıklarını sonuna kadar açarak gölgelemeye çalıştığımız hüzünlerimizi... Vah-vahlayarak cık-cıklayarak ekranlardan izlediğimiz vahşet görüntülerini beynimizin çöpüne tıkıp vicdanımızın kapanma düğmesine basarak yaşadığımız her ânımızı paylaşmayı seviyoruz.

Sen kahvaltı sofranı, kahveni, kedinin esnemesini, yaptığın son keki, aldığın son ayakkabıyı, sevgiline soktuğun son lafından tut tuvalette kalan son ruloya kadar paylaştığın esnâda, kadrajın arkasında insanlık paylaşılmadığı için dünyanın bağrı kanıyor.

Hayır tokluğu zaten yeterince paylaşmıyor muyuz? Artık herkesin gözüne de soktuysak açlığı ne zaman paylaşacağız?

Paylaştıkça yalnızlığının dibine gömülen kalabalığın sesi hashtaglerle yükselirken ne zaman anlayacağız, gelişimin girişime dönüşmesi gerektiğini...?


✒T.Y.