Bir haziran sabahı, kalbim derin derin haykırıyordu içimin sıkıntılarını, acılı nefesler soluyordum, yorgunluğun kadehiyle içmişim demli yalnızlığı.
Vurulmuşum bir kuş misali... Sitem mi dersin, hayal mi dersin? Şimdi, çık çıkabilirsen işin içinden... Neden insanlar çöl sıcaklarında, ruhlarını kirletip soytarılığa yeltenirler, hiç anlam veremiyorum? “Şeytani düşüncelerle yuva yıkanlar, kadınları çaresizliğe sürükleyenler, sırf başkaları mutlu olsun diye saçlarını süpürge edenler günden güne çoğalıyor.”
Kısacası, acemice yaşıyoruz! Kutsal bir hayatın nefesini soluma amacı güderken, sebepler olmadan insanlar katlediliyor, umutları karartılıyor, minicik bedenler daha ufacıkken hayatın kırık karnesiyle ödüllendiriliyor!..

“Canımı acıtan, o kadar çok şey var ki.”

Köyümüzden bir Şermin nine tanıdım! Onunla konuşurken, etrafımızdaki “annelerin geçimsizlik feryatları, babaların işsiz sabahları, Nazmiye teyzenin sağlık sorunları, memleketin şehit haberleri ve bakkalcı Süleyman’ın dertleri hiç bitmiyordu!..”

Şimdi tam zamanı!
İçinizde büyüttüğünüz güzelliklerle sarın tüm yürekleri, sevginin taze nefesini öpmekten asla yorulmayın!
Azıcıkta olsa, umut serpin ruhlara...
Sevgileri, gönülleri taze nefeslerle bütünleştirerek, kabuk bağlayın tüm yaralara!..

Mehmet Öksüz