Edebiyat ruhumuzda kopan fırtınaların çizdiği resimdir. Bu resim ancak dil ile çizilir.Bir kalem nasıl yazmak için gerekliyse, dil de edebiyat için gereklidir. Dilsiz edebiyat, edebiyatsız dil asla düşünülemez.

Edebiyat insanın fıtratında vardır. Yaratılış gereği insanda hoş duygular uyandırır, zevk verir. Kimisi üzüntülerini, acılarını aktararak satırlara, ağır yükünü hafifletmeye çalışır. Kimi insan da mutluluğunu, neşesini döker kaleminden kâğıtlara. Edebiyat herkese farklı yollar çizebilir. Yazdıkça rahatlayanların yolu ayrıdır, söylemek istediklerini yazarak anlatanların yolu ayrı. Herkes edebiyatta kendi yolunu bulabilir.
Edebiyat bir gökyüzü gibidir. Dil ile süslenir. Gündüz ısıtır gönlümüzü, gece parlatır yüzümüzü. Bomboş bir gökyüzü hayallere bile sığamıyorsa, dilsiz bir edebiyat da edebiyat olmaktan çıkar. Edebiyat rehberidir hayatın. Kötü günlerin en güzel sığınağıdır. Suya düşen hayallere yüzme öğretendir. Edebiyat sevdadır. Dil, sevdalısıdır şüphesiz. Sadece dil değildir edebiyata hayran olan. Acı çekenlerin, hasret kalanların, gurbette olanların da kalbindedir sevgisi edebiyatın. Dilin de öyle. İnsan dilini sevmezse edebiyatını da sevmez. Edebiyatı sevmeyen de hayattan kopmuş demektir zaten.

Ben çok acırım edebiyattan uzak yaşayan insanlara. Her derdin devasıdır edebiyat. İnsan yazdıkça daha da çok sever kalemini, kağıdı. En çok da dili sever. Bunları ona yazdıran güç dildir çünkü. Acıyan yüreğin yara bandıdır. Yağan yağmurda sırılsıklam olduğun an, ansızın açılan şemsiyedir edebiyat. Dil ise şemsiyenin sapıdır. Edebiyat susuz kalanların suyudur. Mutluluktan akan sevinç gözyaşıdır. Edebiyat ruhun dilidir.
Bir kuş kanatsız nasıl uçamıyorsa, edebiyat da dil olmadan edebiyat olmaktan çıkar. Dil, nefesidir edebiyatın.
Sadece edebiyat değildir dilsiz yaşayamayan. İnsan da dilsiz yaşayamaz. O hâlde dil yalnızca edebiyatın değil, hayatın nefesidir. Dil bu dünyaya anlam katandır..