Farkında mısınız bilmem, gittikçe uzaklaşıyoruz birbirimizin yüreğinden...

Sevgiye, saygıya, birliğe dair güzel olan ne varsa tükettik, ıradıkça arkadaşlıktan, dostluktan.
En vahimi de akrabalar ve aile fertlerinde yaşanan kopmalardan.


İçler acısı:
Kimsenin kimseye tahammülü kalmamış sanki.
Öyle ki; konuşurken farkında olmadan parmağını oynatsan,
hamle sanıp, karşı atağa geçecek kadar asabi ve gergin insanlar var.


Gündemin inişli çıkışlı hallerinden, karabasan görüntüsünden şuurumuzu mu kaybettik ne:
Huzursuz, duyarsız, yargısız infazcı bir toplum olduk.

Piştik mi, taştık mı, alıştık mı her neyse artık görünen şu ki;
Olan bitenler karşısında ruhsuz seyircilere döndük, taşlaştık.


Hiçbir sosyal hadise nedensiz değildir.
Yaşadığımız ve üst üste gelen travmaların kökeninde elbette ciddi sorunlar, nedenler yatmaktadır.

Konunun uzmanı olmamakla beraber, gözlemlerime dayanarak diyebilirim ki,
insan; insanlığından çıkma noktasına doğru hızla sürüklenmektedir.
Bilinç kaybı, hızla değişen gündemin ağırlığı ve yoğunluğu, ekonomik sıkıntılar, bilinçsiz tüketim...vs.

Kendisine güvenmeyen, sürekli bir biçimde rol yapan, inandığını değil, inanmadığını savunan, savunmak zorunda kalan insanlarımız.

Varın bu hale gelen insanlardan anlayış bekleyin, erdemli ve tutarlı olmasını bekleyin.
Üstüne bir de hoş görülü olmasını, güvenilmesini bekleyin!


Ah! Benim Cennet Vatanım,
Dostluğu türkülere, cesareti dillere destan olan güzel insanlarım...

Nurten Işılak
Kayıt Tarihi : 2.9.2014 11:25:00