0
Yorum
3
Beğeni
0,0
Puan
1486
Okunma
her seferinde
bir adım daha yaklaşıyoruz
kekre bir tada belki
belki bir yürek ağrısına ama
uzanıp tutunamadığımız
yegane bir zamandır.
göğüs kafesine sinmiş
dudakların nemi t-uzak.
hangi yağmur silebilir
hangi çöl kurutabilir
bilemeden…
zerrenin debelenip
durmasını izledim
bir kaç şiir ağırlığınca
belki de
yer çekimine kapılmış
bir söz toprağa çarptı
ve iki büklüm
kabul edildi vadesi.
dudaklarım kemirir
işte o zaman
huy kapan yerlerimi ki
kuytularında
bir superisi uyandırır
söz bilenmiş yerlerimi.
“önce söz vardı
ve söz…”
dokundu bütün hücrelerime…
(...)
