Bi şarkı vardı eskiden. O takıldı dilime. Sonunu getiremedim.
Eski bi arkadaşım vardı, sarhoşken söylediği şarkıları ayılınca hatırlamazdı. "O şarkı sarhoş belleğimde kayıtlı, bu bellekte yok" derdi.Okuyosa bu yazıyı, içiyodur şimdi. Ortaokulda bi öğretmenim bana, koridorda yürürken sağ elini omuzuma koyup, "hep yanlış arkadaşlar ediniyosun, sen güzel bi çocuksun, böyle giderse çok üzüleceksin" demişti. Okuyosa bu yazıyı, omuzuma koyduğu sağ elinden öper, hala aynı çocuk olduğumu belirtmek isterim.
Düşünüyorum bazen, ben nerde doğru yaptım diye.Eskiden bi patronum vardı, yeniden uçmak için kanatlarımın tozlarını alırken ben, beni karşısına alıp, "bak kızım, kötü gidipte iyi gelmez, elin itilmişinden kendi sikilmişin iyidir" demişti.
Okuyosan bu yazıyı abi, sana da selam olsun, haklıydın. Kötü gitti ama herşey daha da kötüye gitti.
Bazen haddinden çok seversin ki yaşamak o kadar da güç olmasın. Bi sevgilim vardı; Bana bi gün "bende seni seviyorum ama ben senin kadar sevemem" demişti.
Uyuz oldum; bende bi daha kimseyi sevildiğimden çok sevmedim.
Bazı insanlar doğuştan lanetlidir. Hayatı boyunca dokunduğu herkesi ve herşeyi de lanetler. Bırakır mutlu olmaya çalışmayı artık, varoluş nedenini bulmak için yaşar.
Tanrı birileriyle pazarlık yapmış olmalıydı. Annem bi keresinde bana "keşke karnımda ölseydin" demişti.
Güneşli havaları severim ben. Gözlerimi ısrarla açmaya çalışmam hiç. Akan terimi silmem. Kemiklerime kadar yaksın isterim beni. Çok soğuk geçti bu kış. Kar bile yağmadı diyolar ama hep üşüdüm ben.
Benden daha genç bi psikolog, daha ilk seansımızda bana, "hiç ölümü düsündün mü?" diye sormuştu.
Bu soğuk, asık suratlı, huysuz hayata dayanmak bazen zor oluyor diyorum da, oğlum bi gün bana, "sen olmasaydın ben n’apardım" demişti.
Çocukken yattığım küf kokan o eski hastane de bi doktor abi vardı, bi sabah vizitesinde bana, "seni iyileştiremezsem çocuk, mesleği bırakıcam" demişti. Keşke o da okusaydı bu yazıyı.Ne güzel bi doktor abiydi.

Hayat bazen trajikomiktir.
İlkokulda platonik bi aşkım vardı. Bi gün bi beden dersinde bana, "sen benim öz kardeşim gibisin" demişti.
Zaten bence hayat benle taşak geçmeye tam da orda, o Atatürk büstünün arkasında başlamıştı.