Bir varmış,bir yokmuş. Allah’ın kulu çokmuş.Zamanın birinde bir garip köylü varmış.Kıt kanat geçinir, evine doğru dürüst yiyecek,içecek alamazmış.Eşinin ve çocuklarının yanında hep mahcup kalırmış.Onun için de sürekli Allah’a dua edermiş;
---Yarabbi!.. Bana bir Hızır gönder de ondan bir dilekte bulunayım,dermiş.Günler böyle gelip geçerken;
Bir gün tarlasını sulamaya gitmiş.Tarla düzenli olmadığı için su her tarafı basmıyormuş.Suyun çıkmadığı bir tümseğe su çıkarayım diye elindeki belle uğraşıyormuş.Uzun uğraşlar sonunda o tümseği bayağı bellemiş.Kan ter içinde kalmış.O tümseği tam su basmak üzereyken bir adam gelmiş.
Selam vermiş .Köylü yorgun argın adama bakmış.Adam konuşmuş.
--Sen Hızır’ı göreyim diye Allah’a çok yalvarıyordun.Ben Hızırım.Dile benden ne dilersen?
Köylü bir adama bir de elindeki bele bakmış.İçinden;
--"Böyle Hızır mı olur, demiş?"Adamın Hızır olduğuna bir türlü ihtimal verememiş.Bu düşünceler içinde kıvranırken;
Birden aklına gelen soruyu Hızır’a sormuş;
--Madem Hızır’sın...Şu elimdeki beli bir küreğe çevir de senin Hızır olduğunu göreyim!..Demiş.
Hızır bir parmak harekatıyla;
Köylünün elindeki beli bir anda küreğe çevirmiş.Adam gözleri fal taşı gibi açık bakarken Hızır’da hemen kaybolmuş.
Köylü o zaman anlamış bu adamın gerçekten bir Hızır olduğuna..Ama hiç bir faydasını görememiş.Hızır da geldiği gibi yok olup gitmiş.
Köylü başlamış dövünmeye...
--On liralık beli beş liralık küreğe çevirdin.Ben ne yaptım? diye ağlamış, durmuş.Ama iş işten çoktan geçmiş.Zavallı köylü elindeki kürekle öylece kala kalmış.
Yine fakirlik içinde hayatına devam etmiş.
Var varanın sür sürenin destursuz bağa girenin bir dayaklık hakkı varmış. Onu da bağcı verirmiş.Bu masal da burada bitmiş.Gelelim sonuca;
Gökten üç elma düştü.
Biri benim.
Biri anlatanın.
Biri de dinleyenlerin.

Kemal DOĞANAY