’Ne çok sessiz,ne çok tuhaf ve bana uzaksın bu sabah.

Temmmuz günü buz tutmuş gibi soğuk olur mu hiç insan elleri,hele ki o eller sevdiğinin ellerindeyse.

İşte ellerin buz gibi,ağzını bıçak açmıyor,söylermisin neler oluyor?

Nerde o şen şakrak,gözlerini gözlerimden ayırmayan,

Allahtan tek isteğim senden önce ölüp senin acını yaşamamak diyen,

helalim,namusum,kavgam,duam olan genç kız ?

Taştan yapılmış bir heykel gibisin.Seni çok özledim dedikçe gözlerini benden kaçırıyorsun.

Sadece bir ay şehir dışına çıktın ve işte şehre sadece bedenin dönmüş gibi.

Beni artık sevmiyormusun yoksa ?

Yoksa bu aşkta tüm maviliğini zamanın çığırtkan yalanlarına kaptırıp renksiz,değersiz mi kaldı?

Ruhsuz,yavan,sanki kollarında kurşunlanan bir insana bakıyor gibi bakıyorsun bana şu an.

Ağlıyorsun hem.Peki ama neden ?’Dedi genç adam.


Genç kız gözyaşlarını silip adamın yüzüne baktı.

Genç adamı ömrünün geri kalan her saniyesinde tekrar tekrar öldürecek,

Havvayla başlayan kadınlığın çağlar boyu işlediği

bütün günahların vebalini kendi üzerine yükleyecek kadar iğreti bir kelime döküldü titrek dudaklarından

’artık seni sevmiyorum...’


Genç adam başını ellerinin arasına aldı,hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.

O vaziyette ne kadar kaldı bilinmez.Sonra kendini topladı,

kafasını kaldırdı ve genç kızın yeşil gözbebeklerine bakarak

’Demek ki herkes sevmeyi beceremiyormuş.Ben senden ayrı hergünümü sana aşık geçirdim.

Her anımda sen varmışsın gibi davranıp herşeyi doğru yapmaya çalıştım.

Her sabah belki bugün gelir umuduyla açtım gözlerimi.

Ben seni böyle beklemişken sen şimdi karşıma geçmiş artık seni sevmiyorum diyorsun.

Sen gidersen ben sadece nefes almayı becerebilen,mutluluğu felçli,kötürüm,korkak bir varlık olarak kalacağım ortada.

Beni böyle ucube bir yaşantının kollarına atarak öldürme’

demek istedi ama başaramadı.

Sadece üç kelime çıktı genç adamın ağzından.


’BENİ ŞİMDİ VUR’