Hayatın en kötü misillemesi; içimizdeki tüm çabaları sömüren bitkinliği ruhumuza göndermesi.Bu bitkinlik sinsice yayılıyor ve bir bakıyoruz ki yapmak istediklerimizden çok uzak mesafelerde kalmışız.Sonra apar topar yetişmeye çalışıyoruz zamana veya yapmak istediklerimize.Elbette istedikten sonra geç kalınan ve yapılamayacak hiçbir şey yok ama hayıflanmamız; boşa geçen zaman ve heba edilen yetenekler oluyor.Ertelediklerimiz ’sonradan anladığımız kadarıyla’ elimizden kaçırdığımız fırsatlara dönüşüyor.Gelecek kavramını belleğimize öyle güçlü yerleştirmişiz ki varlığından çok emin olarak,bugünün işini yarına bırakmayı alışkanlık ediniyoruz.Sonra yitirilen zaman ve paslanan yetenekler...Çok iyi olmayı beklememek lazım peşinde koştuğumuz hayaller için. İyi bir noktaya gelebilmemiz için bir yerden başlamak ve büyümek lazım o konuda zirveye yükselmek için.
Ertelemek ,sadece endişelerimizi rahat ettiren,derin uykulara çeken bir tuzak.Erteledikçe sonsuz zannettiğimiz zamanı kemiren davranışları kazanmaya başlarız.Hep bir telaş ve hayıflanma.Hayatımızda ters giden şeylerin özünde zamanı öldürmek yatıyor aslında.Harekete geçmek için kısıtlı bir zaman varken üstelik.Hatta çoğu yanlış veya kendimizi yetersiz görmemizi sağlayacak pişmanlıklarımız dahi hiçbir şey yapmamanın acısından daha yüksek olmayacak.Kendimizi mutlu ettiysek başarımızı duymak için çok ses işitmeye gerek yok.Tüm sesleri memnun etmeye kalkarsak çok çeşitli bir yetenek dağarcığımızın olması gerek.Kısaca biraz içinden geldiği gibi,biraz olması gerektiği gibi,biraz çabayla,biraz içtenlikte senin için ne doğru ise harekete geç,yaşamanı büyük boşluklarla atlama...Beklemek boş hayatını yaşa....
Sevgi ile…..