Uzun zaman oldu. Saçlarım beyaz bir sayfa. Uzun zaman doldu ve hayat farklı hikayelerin yazılması yasak günlerini armağan etti bize. Eski dediğimiz herşey eskimiş. Ve yeni olan hayallerimiz hayat mücadelesi içerisinde yenilgiyi en başta kabullenmiş.
Küçüktük büyüktü hayallerimiz. Büyüdük küçüldü hayallerimiz. Biz ağlamayı gülmekle unuturken gidenin geldiği yolu bile anımsamaz olduk. Ölümün izleriyle tanıştıkça hayatın renklerini uğurlar olduk. Ve bilemezdik zamanın kime acımasızca davranacağını. Bazen olmak istediğin kadar değil sana verilen kadarsındır. Sen başkasının gördüğü, tattığı ve yaşadığı bir kukladan ibaretsin. İtiraf etmediğim her acım ’sen’, acıyan yanlarıma ’ben’ dedikçe yine kavuşmayan bir aşk hikayesi yazdım kendime. Ucu ne kadar açıksa sonuna çıkılan yollar hiçbir tebessüm etmiyordu. Ölümden çaldığımız herşeyi ölüm geri alıyordu. Ve biz insanoğlu en çokta yaşayarak ölüyorduk..