Bazen gerçeklere dönmüşken buluyorum kendimi şehrin ışıklarını izlerken. Oturuyoruz bir bankta. Yanımda ben var, içimdeki ben. Birlikte izliyoruz, sohbet ediyoruz. Keşke yanımda o olsaydı diyorum. Ardından kalkıyor ayağa, uzaklaşırken bi kibrit yakıyor ve arkasına bakmadan öylece yere atıyor. Ateşin nasıl söndüğüne bakarken çoktan gözden kaybolmuş bile. Bir ah çekiyorum içimden o anda. Devam ediyorum izlemeye o an bittikten sonra. Bazen karar vermek zorlaşabiliyor. Öylece bekliyorsunuz. Saat ilerlerken senin yaptığın sadece beklemek oluyor. Gözlerinde yelkovan ilerlemek bilmiyor. Gerçekte tam aksi. Zaman durmuş gibi o an sanki. Düşünmeler. Onca yaşanıp olan biten her şey gözlerinde canlanıyor. Olanlar yahut olmasını istemediklerin. Bir şey oluveriyor. Ve üstünden onca zaman geçmiş acıyı dindiremeden mağlup sana hiç yakışır mı be zaman? Sorusuna cevap alamamak. Her şeyi bırak bi kenara mesela. Uykuyu, yemeyi, bir işle meşgul olmayı. Herkesin uyuduğu vakit aç gözlerini bak yıldızlara. Konuş onlarla parlayıversinler bir anda yol açsınlar yanağında bir tebessüme. Yaşlar kandırmasın bozma istifini. Bir kerecik bile olsa sadece bir kere sabret. Bu anı bozma. Naifliğini göster onlara. Güçlü olmak zorundalığı bizi zorunda bırakıyor. Zorunda olduğun için değil olma zorunluluğu. Olma zorluluğu. En azından kendi açından iyi olmak. Başka bir zorluk çıkıyor bu sefer karşına. Bilinir o hissiyat. Hap yutmuş gibi kesilip nefes alamamak. Nefesi doğru düzgün alamadıktan sonra nefes alamamak uzlaşsalar da birbirleri ile bir farklılık göstermezler fikirlerim ilede. Bir ışık ötede. Varmak, ancak, derman derttir derde derman yine dertten ibarettir kelamıyla varmak. Koyuyorum sol elimi banka. Soğukluğun hissedildiği odanın kapıları her daim mi kilitli diye düşünürken bir yandan da kapıyı kırma çabasına elveda. Demek isterdim de çabasını kırmaya elveda aynı zamanda. Şehrin parıldayan ışıklarını tutan gözlerim alıkoyularak bırakmazdınız hemen ne oldu size? Şayet ola ki vedaya el uzattınız ise. Soruyorum yoksa size de mi elveda....