Evet ! çocuk olmak , daha yolun başında olmak ne kadar güzel. Ne kadar güzel hayellerin en büyüğünü içinde yaşamak, bütün dünyayı kendi düşünde , hayalinde yaşatığın o küçücük dünya haline getirmek.Sana her el uzatan büyüğünü o küçük dünyanın kahramanı ilan etmek ne kadar güzel çocuk olmak öyle değil mi.

Ne acı ki günler geçiyor ne acı ki büyüyoruz biz büyüyoruz hayallerimiz küçülüyor. Her geçen sene hayellerimizden her geçen gece düşlerimizden biraz alıp götürüyor. Çocukken kurduğumuz o küçük ve temiz olan dünyamız her geçen gün biraz daha büyüyor büyüdükçe de kirleniyor.O çocukken yaratığımız kahramanlar destek olan ellerini çekip sinsi dillerini yolluyorlar üzerimize.Kopartmaya çalışıyorlar beynimizdeki o uçurtmayı, kopartmak istiyorlar ipini bilmiyorlar ne taşıdığını o hayalleri o düşleri o mutluluğu taşıyan ipi çekip almak istiyorlar çünkü onlar bırakmışlar bu ipleri salmışlar ilk rüzgarda , ilk kasırgada bırakmışlar kendilerini öldürmüşler o zavallı beyinlerini.

Evet ! yıllar ne kadar da değiştirse de fiziğimizi ne kadar yıpratsa da uçurtmamızı o halen mavi göklerde o şimdi de aşkı , sevgiyi , hayalleri taşıyor üzerinde. O halen ilk günkü gibi küçük dünyasında yaşıyor yarattığı o kahramanlarla ve çocukluk aşkıyla merhaba diyor her yeni güne bulutların üzerinde saf ama ÇOCUKÇA…..