MEĞER HAYAT GİZLİ VE BURUK BİR İNTİHARMIŞ
Yazmaya nasıl başlasam acaba?Dev bir ağacın gölgesinde,yıkık bir harabeye dönüşen
hayatın yılgın akışından mı, yoksa suçsuz yere rotasının umarsız bir yolculuğa sürüklendiği
minik yürekten mi?Ben başlamak istiyorum; ama kelimeler bunca hayat sarsıntısının karşısında yorgun düştüklerini söylüyorlar.Bunca umarsızlığın, sefaletin,çilekeş ömrün yükünü en fazla kelimeler taşıyor ve artık bu yükü kaldırmakta zorlandıklarını fısıldıyorlar kulağıma.Haksız değiller tabi,kim bu kadar yükün çilesini çekse asırlarca,savruk bir edayla çöker diz üstüne.Neyse, ben biraz daha ikna etmeye çalıştım kelimeleri, yazmaya başlamak için.Kelimeler pek isteyerek bir araya gelmediler; ama yinede ne olursa olsun, bir ders çıkarma payını düşünerek bir araya geldiler.
Açlığın kavurduğu iç dünyanın umarsız hayat yolculuğu, çoğu insanın korkulu kabusu haline gelmiştir.Kim bilir daha kaç insanın korkulu kabusu olacak.Bu kabus Etiyopyalı bir anneyi, en korunaksız haliyle sarmıştı.Eşiyle birlikte, yağmurdan kaçarken doluya yakalanma misali,bir hayat oyunuyla karşılaştılar.Hem de ömürleri boyunca unutamayacakları bir oyunla…Ülkelerinden açlık nedeniyle kaçıp,İtalya’ya çalışma hayaliyle sığınmayı düşünen bir hayat dramını yaşadılar.Onlar sadece bir umut yolculuğuna çıkmıştı, ardında nelerin saklı olacağını tahmin etmeyen benlikleriyle.Onların ki bir umuttu; ama o umudun gizli yarasıyla beslenmek isteyen insan tacirleri, bu fırsatı kaçırır mıydı hiç.İkisini ayrı gemiye bırakıp, sürdüler umut yolculuğuna.Biri İtalya diye Antalya’da buldu kendini.Diğerinin nasıl bir umut uçurumuna yuvarlandığı belirsiz.Neyse ki hayat,merhamet ve insanlığı uyandıran sol yanıyla selam verdi umut yolculuğuna çıkan anneye. Umarsız anne, Hayata Tutunma Evinde kızını dünyaya getirdi.Gözlerinde uğuldayan sert gölgenin çığlığında, kızını bir buçuk yaşına getirebilmişti,Etiyopyalı anne.Peki bunun sonrası ne olacaktı?Hayata serpilen hangi umut tohumuyla devam edecekti sürüklendiği bu yolculuğa.Anne ve kız nasıl direnecekti bu zorlu yaşan karşısında.Ben sana ne diyeyim hayat,yine yaptın yapacağını!Gizli ve buruk bir intihar kokan serüvenlerinle, yine oynadın oyunun en büyüğünü.Gerçi, seni yaratan, seni bu denli acımasız kılan,yine insanın ta kendisidir.Hayat, hayat diyoruz, ama hayatı yaratan yine insandır.Onu böyle acımasız kılan, yine insandır.
Hayat, düşlerin yırtık, sökük yerinde can çekişen solukları taşıdığı müddetçe,gizli ve buruk bir intihar olacaktı, azgın fırtınanın kucağında.

Yazan:Sultan MERCAN