Aslında görebiliyorduk birbirimizin içini. Camın ardından bakmak kadar kolaydı bu.
Sadece kırmak ya da kırılmak meselesi değil, bakmak ve görmek meselesiydi aynı zamanda.
Gördüklerimiz görmek istediklerimiz miydi? Camın önüne bazen beyaz, bazen siyah, bazen de renkli perdeler çekerdik. Hangi renk olursa olsun önünde sonunda açılacaktı o perdeler. Ya hemen açıp tüm cesaretimizle içeri girecektik ya da bir davet bekleyecektik.
Camı kırma düşüncesinin ağırlığı…
Perdenin ardında bilinmeyene olan endişeler…
Bir taraf hep daha cesur olurdu.
Ve bakıp ta göremediğimiz, görüp te görmek istemediklerimizle kırıp kırılacaktık.
Camdandı aşklar…
Batıyorduk birbirimize, hangimiz cam hangimiz etse o sıra, ne fark eder kanıyordu bir yanımız. Kıran da kırılan kadar derin batıyordu işte. Canımız yanıyordu.

Oysa en baştan görüyorduk birbirimizi. Gözlerimize inen perdelerden haberli ve habersiz, şuurlu ve şuursuzca…
Kafamızın içinde bir ses durmadan muhalefet ediyordu. Camı açıp bir baksana önce, öyle hemen girme içeri… İçerde ne var bilmiyorsun!
Kırmadan, kırılmadan kaç ve uzaklaş!

Bir bardak aldım mutfağa gidip ve içine su doldurdum. İçmeden önce suyun bardağın içindeki uysallığına baktım. Yaşamım boyunca kaç milyon kez yapmış olduğum bu eylemin en iyi bildiğim şeylerden biri olmasına rağmen bazı zamanlarda suyu dışarı taşırmak, bazı zamanlarda bardağı yere düşürmek ve kırılan camları toplamakla ve dağılan suyu silmekle sonuçlandığını düşündüm. Su uysaldı. Cam sert ve kırılgan. Amacı suyu içinde taşımaktı. Suyun amacı bulunduğu kaba uymaktı.

Bir kez bile kırmamış olan var mıydı camı?
Bir kez bile dökmemiş olan var mıydı suyu?

Camdandı aşklar…
Perdelerini açmaktan çekindiğimiz…
Kırmaktan kırılmaktan korktuğumuz…
Korktukça kaçtığımız, kaçtıkça yakalandığımız…
Bir gün perdesini hevesle aralayıp bir çiçeğin boynunu uzatmasını beklerdik…
Sevgi basitti, zor olan aşktan geçebilmekti...
Tüm kırıklarımızla korkmadan uzattığı boynunu koklamaktı…

Çiçeğin yanına iliştirilmiş kısa bir not vardı:
Sevgili Cam,
Kırılmaktan korkma!
Yazan: Su.