sayfayı açtım.pc.de önüme dökülen sayfalardan birinde gözlerim takıldı kaldı.yazılanları anlayamadım önce.hakka yürüdü diyordu.babam hakka yürüdü.adam ölmüş.bir yazılanları okudum bir de sayfadaki fotoya baktım.okudum,baktım,baktım,okudum.epey sonra anladım...adam ölmüş.
kimdi bu adam?aylardır görmediğim,yıllardır konuşmadığım kardeşimdi...geçen hafta ölmüş...iki gün sonra da gömmüşler.kimi ya da kimleri beklediler ki iki gün?
sayfasında gezindim.arada yaparım böyle şeyler.sevdiklerimi,sevmediklerimi bakarım.neler yapmışlar diye.iyi de oluyor.yoksa nerden öğreneceğiz kimin neler yaptığını yani?
oğlunun yazdığı bir yazı ilgimi çekti.neden öldü hasta mıydı diye yazan birisine şöyle yazmış.
-babam şeker hastasıymış,kalp damarları yağlanmış,tıkanmış .bizim haberimiz yoktu!!!
en kızdığım bu yazı oldu.yahu sizler dağ başında mı yaşıyorsunuz?ne demek haberimiz yoktu?bu adam hiç mi hasta olmadı?hiç mi doktora gitmedi?hiç mi kan idrar tahlili olmadı?
sorumsuz insanlar...
öylece baktım fotolarına,yazılanlara...işin garibi ne üzüldüm ne de ağladım...daha çok düşüncelere daldım.
bizler kopuk aileydik.babamız ölmüştü.annemiz tek başına bizleri büyütmeye çalışmıştı.iyi kötü okumuş,iş güç sahibi de olmuştuk.ama aile bağımız yoktu.herkes birbiriyle küstü,konuşmuyordu.annem çok kindar bir insandı.kendisi konuşmuyorsa sen de konuşmayacaktın o kişiyle...
herkes büyüdü zamanla dağıldı gitti evden.acıları,anılarını da beraberinde götürdü tabii.kimse kimse ile konuşmadı yıllarca.eeee gözden ırak olan gönülden de ırak olurdu ...
anılar...anılar...ve ardı sıra gelen acılar...
aklımdan bunlar geçerken sayfasında yazılanları okuyordum...
işin garibi ne üzüldüm ne de tek damla gözyaşı döktüm...bazıları öyle olurmuş.ağlamazmış,ağlayamazmış.
ben ağlamayanlardanım sanırım...
aklıma bir şey takıldı.bana neden haber vermemişlerdi acaba?demek öfkemiz,kinimiz karşılıklıydı.ben onlara onlarda bana kızgındı...olsun...öyle olsun...
eşlerinin ardına takılıp giden,kendi kardeşlerini arayıp sormayan erkeklere adam demiyorum ben...
aklıma söylediğim bir söz geldi bir an.geçen seneydi...diğer kardeşimin kızının evlerine gitmiştim...
-hala amcam ölse cenazesine gider miydin diye sormuştu bana...
-gitmem demiştim...beni yok sayan insanların değil cenazesine,mezarına bile gitmem!!!
onların karıları var ağızlarına baktıkları,onlar kaldırsın ölülerine!!!
anılar...anılar...
-demek öyle oldu dedim.karısı kaldırdı ölüsünü...
kapattım bilgisayardaki sayfasını...çıktım...
aklıma bir şey takıldı.ben onu yazın bir düğünde görmüştüm...adam hayalet gibi olmuştu.bir deri bir kemik kalmıştı.korkmuştum öyle görünce onu...
eğer bir insan ani kilo kaybı yaşarsa mutlaka bir hastalığı vardır...insan durduk yere aşırı kilo almaz da vermez de...hiç mi merak etmemişler neden böyle oldu acaba diye...
adam bu çağda be devirde aniden ölüyor ve oğlu da hiç utanmadan yazıyor.babam şeker hastasıymış,bilmiyorduk.aniden ölüverdi işte...
vicdansızlar...sorumsuzlar...




candan
5.4.2018
perşembe-saat.00.19
izmir