mekan üstünde
etrafı surlarla çevrili çember içindeyim

zaman
planlamasını yapmış üzerimde

ev
iş
ve düşe ayrılan dilimler halinde

aynaya baktığımda
robot olmadığımı kendime ispat etmek adına
mimiklerimin tuşuna basarak
his egzersizi yapıyorum

gün ışığında
ve değiştirdiğim kıyafetle
farklı ben’lere rol veriyorum içimde
ki
dışa yansıyan ve aksi ispat edilmediği sürece reddi mümkün olmayan mantığa
temel kazmaktan yoruldum

mıhlanıp kaldığımız pencerelerden hayatı okumak yerine
pencere güzelleri gibi bakıp
kararan üzümler gibiyiz

ve herkes hiç kimsenin bir şeyi olamazken
ne kadar da özeliz

bazen yapacak bir şey olmadığı halde nefes almanın haklı gerekçesi olsun diye
umutlar ekiyorum geleceğe

sonra geçmişe bakıp
boş saksı çöplüğüne saplanıyor bakışlarım

offf
çok sıkıldım

gelsen de dokunsan

varlığıma anlam katsan..