teslim ol deyişleri bitmedi
insan tükendi, savaşlar devam etti
bir terazi misali tarttı güzelliği
fazlalığı hayat, acıyla geri verdi...

yoruldum dedik, her yaralanışımızda
bir boksör misali ringe havlu attık
kaybettiğimizi anlayınca...

hiç bir acı bize göre değildi, haketmemiştik!
mutluluktu hakkımız olan
özgürce kanat çırpınışlarımız olmalıydı
bitirirsek şayet, biz bitirmeliydik sevdalarımızı
içimizde bizi bizden eden gurur vardı...

bilirdik yapacağımızı, nasıl kıvrana kıvrana döneceklerini
aslında
avuntumuzdu içimizdeki hesaplaşma
hayallerimizin uçsuz buçaksız olduğu gibi...

yine de aşırısına kaçmaktan da korktuk
nede olsa hayallerle karın doymuyordu
nede teşekkür ediyordu yazdığımız için
bize sadece savaşmak düşüyordu...

günlük telaş, aynı hızla devam ederken
farklılığın peşine düşmek
işimize gelmiyordu bir yerde
korkuyorduk ya...

bir korkumuz dışlanmaktı
sevilmemekte vardı içinde
hele de yardıma muhtaç olanın
kendimiz olduğunu keşfettiğimizde
çektik elimizi eteğimizi kıyıya...

bir imdat çığlı atsak ne ala
sadece sessiz hıçkırdık yorgan altında
ya da boşu boşuna bağırıyorduk, hesapsızca!

zamanla, çağı yaşayalım derken
düşünme yetisini kaybettiğimizi de görmedik
o kazanma hırsının haykırışında
bir tek şeyi unuttuk!

o da yürekten sevmeyi bir sevgiliyi
karşılığıda koca bir hiç istemeyi
yazıyorsam sebebi var
hayata şaka yapma vaktim geldi!


İlknur Köknar (sokak kaçkınından)