İnsanlar konuşa konuşa mı anlaşıyordu? Bunu sorguluyorum artık. Buna güvenerek yalnız kaldım ben. Ne zaman anlattım herkes gitti. Durmadan sormadan. Hatta tamamını dinlemeden gittiler. Hevesim de kursağımda kaldı sevdiklerimi de kaybettim. Sırf konuşmaktan. Susmak mı tercih olmalı. Susmak tercih mi zorunluluk mu ya da? Şunu da sorayım duramadım; insan neden içini dışını komple dökme istediği birine tam olarak her şeyi anlatamaz? Ben yokum. Yokum artık. Çok konuştum rahatsız oldular ve gittiler. Gidenlere kızmıyorum. Kızamam. Kimse benim derdimi dinlemek zorunda değil. İnandırıcı olamamışım ben. İnandırıcı olsaydım. Kalırlardı. Kaçmazlardı. Yoksa şu da mı var; sevgim ve değerimle mi bulaşır bu? Onlar da bu yüzden mi gittiler ya da hala gidiyorlar. Yolda olanlar da var çünkü ya da şimdi kalan sonra gidecek olan. Evet herkes gidecek herkes herkesiz yaşar evet ama onlar benim için herkes değiller anlatabildim sanırım bunu. Yoksa koymazdı bu kadar yalnız kalmak. Ben de herkes gibi mi olayım sadece gülüp eğleneyim malum o zaman hayat dediğiniz gibi bir hayat oluyor. Bu yaşıma kadar razıydım her şeyine bu içinde olamadığım hayatın ama artık sevdiklerim gidiyor. Durun diyemiyorum. Durun dediğimde de zaten yoklar. Onlar gittikçe çok yazıyorum. Daha çok. Dediğim gibi her ben şu zamanda daha iyi anlıyorum Oğuz Atay’ı. Ve ben tüm susmalarımı artık kötü havalara bağlıyorum. Üzgünüm bugün de Ankara’da hava kötü. Benim hava durumum mu? Komple parçalı bulutlu...