Hani o bırakıp gidenler var ya ..!
Yaşananları bir vedaya bile sığdıramadan kaçanlar..
Bir hoşçakala cesaret edemeyenler..
Sevildikleri yüreği yüz üstü bırakacak kadar alçalanlar..
İşte onlar için üzülmeye değmiyor.
Her ne kadar bir boşluk insanı içine alıp boğuyorsa da, bu boşluk gidenin bıraktığı boşluktan ziyade geride kalanın bir hiçe bile değmeyecek birine verdiği sevginin pişmanlığıdır.Gidenle ilgisi yok yani..
Derin düşünceler, dalıp dalıp gitmeler, harcanan yılların verdiği yorgunluklardır insanın içini kemirip bitiren. İklimlere duyarsız kılan, etrafında olan bitene ilgisiz bırakan, her şeyden elini eteğini çektiren ve hiç kimseye artık güven duyulmayacağını öğreten pişmanlıktır.
Her gidenin yerine bir başkası gelir, mutlaka gelir ; geliyor da. İnsan , hayatta bir kez birini her şeyi yapar, o da çekip gider. Ondan sonra gelene verecek hiçbir şeyin kalmaz. İnsan bir kere vuruldu mu , aynı yerden ikinci kez vurulmamak için ürkek bir hayat yaşar.Ne zaman biri karşısına çıkacak olsa , vurulduğu an aklına gelir.Ama hayat bu, ne zaman nerede çıkmaz bir sokakta yakalanacağını kestiremezsin. Hiç ummadığın bir anda , hiç beklemediğin bir çıkmazda yüreğinin yakasını kaptırıverirsin. Aklın aldığın yaraya gider, yüreğin yaranı kapat der.Çıkmaz sokağın birken dört yanı duvarlarla örülü bir hayatın tam ortasında bulursun kendinin. Bu kez gözlerin vurulduğu günü arar, vurulduğun yerden ölmek istersin de eline geçmez. İşte o zaman sevginin yerine nefret gelip oturuyor.
Bir kez daha lanet ediyorsun tanıdığın güne, karşılaştığın ana, onunla yaşadığın her şeye… Aklın gider gelir, ahın gökyüzünde yankılanır. Bilirsin ki ahın onda kalmaz , bilirsin bilmesine ya ; özün tutmaz,için el vermez… Bir sancı gelir yüreğine oturur, ne dilin duaya gider , ne bedduaya. Ellerini açıp , “ Allah’ım sana bıraktım “ dersin.