bu kez,
kendi sesimi devirdim boşluğa özgürce...
ve o boşluğu okşayarak...
gözlerimde uzağa bakımsızlık
melankolik bir ç’ağrı
boşluk işte
boşluk....

kendi soluğumu düğümledim kasnağa
sonra o düğümü açtım
ayrıştırdım
parçalara ayırdım
ağır ve yaralı
ellerim kan revan
ıssızlık oyununda ben bir piyonum aslında
yalnız değilim


Değilim,
bulduğum her kağıda kalbimi sıvadım karınca kararınca
çok bir şey değil biliyorum
en fazla bir çiçek göbeği...


bilmem mi,
bende vadesi doldu kelimelerin, kulağıma son saklı menekşe moru....
fısıldandı..
şiirlerimin sureti yok oldu sizde.
siz bir aynadan daha çoğulsunuz

Ruhum, fırtına sonrası şaibeli bir şehirdir artık.
içkileriniz sarhoşluk veremez bana.
zıkkım geçidini yıktılar çünkü


kendi yolumda yürümedim hiç
sizin yolunuzda bir parke taşıydım ancak
biliyorum bu hiç adil değil
kendi yolum annemin elmacık kemikleri ve babamın kalbi duasıdır.
az daha sürünsem oradayım.

bana, usulünce ve iyice susmak gerektiği söylendi
kulağımda saçma sapan bir melodi...
inmek üzere yere

siz dünyalılar
yorgunluktan ne haber...?


ben çok unuttum yorulmayı.




ikibinonsekiz.mart