Gerçekleri sorguluyorum;
Arkadaşlıkları, aşkları, sokaktaki insanları...

Belki de zincirlerimi kırıyorum, alışılmışın dışına çıkıyorum.
Belki de buralardan gidiyorum sırtımda bir çanta, boynumda su matarasıyla.
Ha yapayalnız, ha kalabalıkla...
Yürüyorum, sonsuz sorulara belki de gerçekliğe.

Düşünüyorum, ezberimi zorluyorum.
Adım gibi bildiğim elleri, sesleri ve de gözleri düşünüyorum.
Ezberlediğim sokakları geziyorum düşümde.
Sorguluyorum,
Gerçekten anne-babalar çocuklarına karşı sonsuz sevgi mi besler,
Aşklar gerçekten nasıl son bulur?

Belki kafayı yiyorum, belki de zincirlerimi kırıyorum.
Belki saklanıyorum düşümde, acılarımla saklambaç oynuyorum.
Belki de dağıtıyorum kafamı, tahtalarıma vura vura; ondandır deliliğim.
Düşünüyorum gitmem diyenleri, söylesinize hangi birisi yanımızda?
"Bak ben hep buradayım, canın yandı mı ara beni, gelirim hemen."
Söylesenize hangi birisi açtı telefonlarınızı?

Biliyorum, her şey biter bir gün.
Amma velakin başlamayan şeyler nasıl biter?

Sonun başlangıcı nasıl olur?
Bileklerini kesmek, boynunuza o ipi düğümlemek...
Veyahutta hayal kurmadan uyumaya başlamak.

Benden size bir deli tavsiyesi dostlarım!
Düşünün, biliyorum düşüneni asarlar.
Ha insanlar, ha duygular...
Ama korkmayın, asılmaktan da asmaktan da.

Çünkü göreceksiniz, düşündüğünüzde göreceksiniz gerçekleri.
Nasıl yalanlara göz yumduğunuzu,
Bunlar sizi hasta edecek, ha ruhen ha bedenen.
Sonra fark edeceksiniz, sizi nasıl astıklarını.
Şimdi siz onları asın!
Yalanlara boyun eğmeyin.
Ha sevgiliniz, ha anneniz, ha dostunuz.
Sizi sizden daha iyi düşünebilecek kimse yok ve sizi sizden daha çok kırabilecek!

O yüzden getirin viskinizi, yakın sigaranızı, ve düğümleyin ipleri boyunlara...

Sonra bir nefes alın, yeniden düşünün.