Hiç bu kadar kendimi dinlememiştim. Hiç bu kadar kendimle kalmamıştım. Günlerdir alışık olmadığım bir düzende yaşıyorum. Aklıma geleni yaptığım, boşluğa baktığım beynimi dinlendirip ,kafamın içinde ki sesleri duyduğum günlerin sayısı oldukça azdır.
      Kimsenin gelmediği zili çalmadığı günlerdeyim .Çünkü yine yeni bir şehirdeyim. Bu yaşamaya çalıştığın kaçıncı şehir. Ama artık  sanırım son şehir. Neden mi ? Çünkü biz herkesin gelmek istediği ,merak ettiği, içinin geçirdiği o şehre yerleştik. Insanların rahat yaşadığı,adına şarkılar yazılan, sokaklarında aşıkların el ele gezdiği canım şehir,İzmir. 
İnsan karakterlerini az çok anladım. Fakat herşeyi tam iyi biliyorum dediğim anda öyle bir şeyle karşılaşıyorum ki yok artık diyorum .Bir şehirde yaşayan insanların sayısı arttıkça karanlık insanların ruhu felç olanların aynı zamanda insanlığını yitirmiş insanların sayısı da artıyormuş. Ne zaman ben artık akıllandım desem yine bir hayal kırıklığı çıkıyor karşıma.
Artık dostluğu kitaplarda arar oldum . Ancak birsüre sonra ondan da yoruluyorsunuz. Beyniniz yoruluyor öğrendiklerimizi paylaşma isteği duyuyorsunuz. Ancak bunu paylaşacak aynı dili konuşacak bir dost arıyorsunuz bulamıyorsunuz.
Ne diyelim ya sabır deyip bir yerlerde okuyan yazan insanlarla karşılaşmak dileği ile diyorum .