Her içime çekişte İstanbul’u,biraz daha sen doluyor ciğerlerim.
Tek nefeste üflemeyi asla başaramadığım paraşüt çiçekleri gibi,
uçup gidemeyen sevdalarım, elimde kalıyor.
Kan ter içinde bir akşam üstü düşüyor şehre, son mevsim bahar.
Sarı fısıltılar duyuyorum, yapraklar kendi aralarında kaderlerini paylaşıyorlar.
Derken, yabancı bir rüzgarla göz göze geliyorum. Belli ki evinden çok uzak,
hasret türküleri dudağına ıslık olmuş,yorgunluğu yüzünden okunuyor.
Merhaba demeye kalmadan,bir serçe ölüyor korkudan.
Göğe bir çukur açıp gömüyorum.
Gök ağlıyor.

Soğuk, yüreğimi kurşunlamaya başlamadan, terkedilmiş bir hüzün bulmalıyım
geceyi geçirmek için.
Belki aşka dair cümlelerin içinden geçerken, onlarla birlikte devrilmeliyim.
Dökülmeliyiz gerçeğin faşist benliğine.Acıya tutunup çıkmalıyız ve yakmalıyız dağları.
Belki de
uyumalıyım.

Sarhoş bir kadının ulu orta attığı kahkahalar kadar çaresizim yine
ve Dicle’nin arsızca ırzına geçtiği taze gelinler kadar ölü.
Son kullanma tarihi çoktan geçmiş kanıma dokunuyor, bana miras kalan bu keder.
Kaç menekşenin daha morunu çalacak, ağlamaktan bitkin düşen gözlerim
Kaç gidişe daha el sallanacak
Daha kaç yalnızlığa ev sahipliği yapacak bu yürek
Buna ne kadar dayanacak…


HÜMEYRAYILMAZ
31.07.2006