Zaman hızla geçerken bizden de bir şeyler götürüyor. Bazen monoton bazen rutin ve bazen de canımızı yakarak akıp gidiyor. Akıp giderken bizden aldıklarını bizi alıştırmayı unutmuyor da. Sevinçliyken yani mutluyken öyle çabuk akıp geçiyor ki ’hadi tamam mutlu oldun’ der gibi. Hüzünlüyken, acı içinde kıvranırken (burada fiziksel acıdan ziyade duygusal manada acıyı kastediyorum) ise öyle yavaş geçiyor ki o acıyı iliklerine kadar tüm hücrelerine varıncaya kadar hissettiriyor. Oturur kalkarsın, uyursun, gezer vakit geçirirsin ve dersin ki; çok zaman geçti. Halbuki saatler ancak geçmiştir. Meşgalelere karşı durur sanki zaman.

Ha birde doğru zaman kavramı var değil mi? Doğru yerde doğru şeyi yapmak sanırım. Doğru yerde doğru zamanda doğru şeyi söylemek. Bakın bu arada doğruları bile her yerde söyleyemiyormuşuz. Akıp giderken ey zaman bizi nelere alıştırıyorsun, bizden neler götürüyorsun. Alıp götürdüklerinden ayırıp bizi onlarsız yaşamaya da alıştırıyorsun. Sen nasıl bir ilaçsın ey zaman. Hem yakıyor hem de alıştırıyorsun.

Akıp giden zamanda sevdiklerinizle olmak yapmak istediklerinizle hoş zamanlar geçirmeniz dileklerimle, hoşçakalın…