Hiç kimse mutsuz olmak icin hayata devam etmez...

Hep bir umut besleyip durur gönlünde sakladığı kuşlarla... evet, kuşlar... Oyle ki duygularımızı cevreledigimiz demir parmaklıklar vardır. Kafese sigdirdigimiz gönlümüz kuş çırpınışında sığar o kafese... özgürlüğü tatmaktan korkarcasina... Niyet bozukluğu olan canlılardan korumak için kullanırız bu kafesi. Kimisi buna tabu der, kimisi de ketum kişilik... oysa korkuların savunmasi için kullanılan bir yöntemdir. Başa çıkma yontemi... en başarılı kariyerde bile bu kafesin oldugu garantisini verebilirim.

Yaşamın okulunda okuyup; pekiyi, iyi , orta ve kaldı notları ile bir ömür çabalıyoruz bir şekilde. Kime göre pekiyi kime göre kaldı...

Cevresel anlamda ve tamamen entegre olma çabası ile yaşayanlarda ise tüm imla kuralları kusursuz olmalı. Sorarım bende "kusursuzdan kasıt nedir?"... kıyafet imlası mı, konuşma imlası mı, kariyer imlasi mı ya da saygın olma çabası imlası mı? Bunlar tüm yaşam için gerekli mi? Tartışılır...

Robot olarak uretilmedik. Surekli belli bir otomasyon da yaşamak için de gelmedik bu hayata... kusursuzluk marifetinin övgüsü ile toplumda ego ile yer etmek ve bu marifetle ömrünü tamamlamak ne kadar doğru? Ki o canlıların yalnız kaldiklarindaki davranışlarını da merak etmiyor değilim hani...

Acımasız olur bu karakterler. Herkesi ayni görür.

Gülümseyen ya da tüm şanssızlıklarına rağmen mimiklerini konuşturmaya cesaret eden birine had bilmezligi ile karşı çıkanlar mutlaka Rab tarafindan lanetlenmiş canlılardır . Insan diyemiyorum. Sadece hürmeten canlı diyorum. Bilinçli bir şekilde...

Aybüke (kadın sustu. Insan konuştu)