Aylar sonra belki de ilk kez bu denli sarsıldı yüreğim .. seni sen yapan bu şehirdi.. seninle bu şehri öyle bağdaştırmışım ki senin bu sehri terk edeceğin hayallerimde bile olmadı . Bi buruk kaldı içim bugün .. gidecek olan bendim sen olmamalıydın.. sen gidemezsin beni burda bu anı dolu şehirde tek başıma bırakmamalıydın .. tuhaf bir his tarifi zor kelimeler ise kifayetsiz .. sanki karanlığın içine hapsolmuşum gibi .. güzel olan herşey değersizleşirken tüm anlamlı cümlelerde toza karışmış ve hiçlik oluşmuş .. tas kesilmiş bedenim ruhum aklım .. zoruma gitti beni bu şehirde yüzüstü bırakışın.. yere çakıldım elimdeki bir küçük umuttu beni hayata tutan onu da bu gün itibari ile kaybettim..
bir insan nasıl olur da bu denli hiçliği tadar, her gün yok oluşumu izleseydim de bu hiçliği tatmasaydım diye düsünür . Nefret bile ederek sevdiğim kişinin arkasına bile bakmadan gidişine seyirci kalmak .. her solukta gitme diye haykırmak ama duyulmamak.. bu kaybediş başka .. bu gidiş farklı .. .. sonu olmayan uçsuz bir yol.. gidişi meşakkatli olan bir yol.. öyle bir yol ki gideni geri getirmeyen kalanı da almaya çalıştığı her nefeste öldüren ...
Senli günler miladını doldurdu bu şehirde .. Artık her baktığım yer boşluk hissettiğim o his Tutku değil yokluk ... eksilterek acımadan içimdeki koru çoğaltarak gittin ..
Bana ise ölümlerin en ağırını verdin..