(Ben senin; “Mutlu sonla biten hikayen olamadım” sevgili)
Mutluluğun formülü “çok sevmek” değilmiş! ... Acı çekmek demekmiş sevmek….
Anladım ki; gerçekten mutlu olmak istiyorsan “seni sevenin” değerini bilecekmişsin! Buymuş tek ölçü!
“Seveni severek” yakalanırmış “saadet” dediğin… Sevenin sevgisiyle “hal” olmak, hatta “hemhal” olmak gerekmiş… Belli ki yetmemiş seni sevmek, belli ki yetişememişim sana ben… Hani ölürcesine söylemeni beklediğim, fakat senin söylemeye bir türlü cesaret edemediğin ve söyleyemediğin “söz” vardı ya! ..
Kim bilir “belki” kalabalıklar arasından “biri” kulağıma fısıldar bir gün, “Seni seviyorum, çok seviyorum” diye… hani olur ya! ..
“Belki! ...”
Olsun! Belki’lerle yaşamak keşke’lerle yaşamaktan daha kolay ve zararsız! Daha da “doğru” bir bakıma…
Hani diyorum ki; benden yapamayacağım bir şey isteseydin keşke, yapamayacağımı sandığın bir şey… Hani masallarda Kafdağı’nın ardında bir dev vardı ya! Dileseydin onun gözlerini çıkartıp getirirdim sana! Hani aşılmaz dağlar, denizler vardır. Sen istesen aşardım oysa… Gücüm, oynatırdı dünyayı yerinden! İsteseydin “kutuplardan kar getirirdim” sana, dilersen “Gobi çölünden bir avuç kum” …
Düşünüp düşünüp söyleseydin ve isteseydin de “sevgimin yüceliğini” görseydin!
Geri dönüp bakıyorum da elimde değil işte, hayıflanıyorum be! .... Hatta gözyaşı döküyorum birkaç damla…
Sana; “Seni sevdiğimi” söylediğimden bu yana kaç yıl, kaç “uzun yıl” geçmiş! Üstelik sen; “belki” bile dememişken, belki’yi dahi çok görmüşken! ..
Sen; “belki” bile diyemedin ama ben; giderken, sana “söylenmemiş tüm sözcükleri” hatıra olarak bırakıyorum sevgili….. Hatta “yedi düvelin” sahip olduğu “sözlükleri” bile! ... İstediğin gibi tüketebilirsin şimdi cümleleri… Ama sessizce, ben duymadan….
Ben; hep, sen yanımdaymışsın gibi yaşadım, öyle düşündüm, öyle düşledim! YANILMIŞIM OYSA! ....
İnadına uzaktaymışsın sen, inadına öte yanında okyanusların, inadına umutlara düşman….
Ve inadına “kırık hayallerin” içindeymişsin!
Yazık! ..
Ben “SENİNLE YAŞLANMALIYDIM” sevgili, “SENİN YÜZÜNDEN” değil! ”
Unutmadan! ... Bana; “Neden sevdin” diye sormuştun, sormamalıydın aslında… Çünkü “BOĞULMANIN SEBEBİ DENİZE DÜŞMEK DEĞİL, DENİZDEN ÇIKAMAMAKTIR! ..”
……………………
Dediğim gibi; Ben senin; “mutlu sonla biten hikayen” olamadım!
“Her nasıl mutluysan öyle kal! ..”
“HOŞÇA KAL”